Netflix-tips: Fire in the Blood en Ya no estoy aqui

Op de terugweg van school redt Haru het leven van een kat die bijna verpletterd wordt onder de wielen van een aanstormende vrachtwagen. Al gauw blijkt dat het niet om een gewone kat gaat, maar om de prins van het Kattenrijk. De katten zijn Haru zo dankbaar dat ze haar meenemen naar hun verborgen wereld, ook al zit Haru daar helemaal niet op te wachten. Charmante en grappige tekenfilm van de roemrijke Japanse animatiestudio Ghibli, waarin de katten niet alleen maar schattig zijn, maar ook onbetrouwbaar en soms zelfs kwaadaardig.

‘Stel je voor,’ zegt een aidsexpert in deze spraakmakende docu, ‘dat dertig- tot veertigmiljoen witte aidsslachtoffers geen toegang zouden hebben tot beschikbare medicijnen. Dat zou de westerse wereld toch nooit accepteren?’ Waarom liet het Westen dan wel zoveel Afrikanen aan de ziekte creperen? Dat is de grote, pijnlijke vraag die Canadees-Indiase regisseur Dylan Mohan Gray onderzoekt in Fire in the Blood. Hij hanteert daarbij een kalme, evenwichtige, heldere toon, maar laat intussen geen spaan heel van de farmaceutische industrie. Onthutsend. Met commentaar van o.a. Bill Clinton en Desmond Tutu, en voice-over van acteur William Hurt.

Na Unknown en Non-Stop mag regisseur Jaume Collet-Serra zich een specialist noemen op het gebied van actievehikels met Liam Neeson. Run All Night levert dan ook precies wat je van dit niche-genre mag verwachten: een melancholieke maar vitale (anti)held op leeftijd, rondvliegende kogels en gierende autobanden. Liam Neeson speelt een gangster die op de vlucht moet voor zijn baas (mooie rol van Ed Harris) nadat hij uit zelfverdediging diens zoon heeft vermoord. Clichés daargelaten is Run All Night een effectieve actiefilm; hard, soepel verteld en opvallend stemmig.

Het ogenschijnlijk zo vriendelijke en progressieve Canada van premier Justin Trudeau krijgt een flinke sneer in deze boze Netflixdocu. Actrice Ellen Page (Juno) bezoekt in de provincie Nova Scotia, waar ze zelf opgroeide, verschillende slachtoffers van zogenaamd ‘milieuracisme’. Zo volgt ze de strijd van een Afro-Canadese vrouw die schoon drinkwater eist voor haar gemeenschap, en een groep First Nations-vrouwen die actievoeren tegen een vervuilende fabriek in hun gebied. Stuitende verhalen, meeslepend verteld. Wel iets meer pamflet dan gedegen journalistieke productie.

De zeventienjarige Ulises, hoofdpersoon van dit Mexicaanse drama, is bezeten van Colombiaanse cumbiamuziek, mits die vertraagd wordt afgespeeld, ‘want dan voel je het beter’. Voor de film zelf geldt iets dergelijks: die heeft een lijzig tempo, maar kruipt daardoor des te meer onder de huid. Ulises is de leider van een (vreedzame) jeugdbende in de stad Monterrey, met een heel eigen haardracht, kledingstijl en manier van dansen. Na een aanvaring met lokale gangsters moet hij vluchten naar de VS. Fascinerend portret van een obscure subcultuur, prachtig gefilmd, vol prettig onderkoelde humor en tragiek.