Netflix-tips: Hail, Caesar en Tower

Heel bijzonder aan deze mix van avonturenfilm en romantisch drama is de ­geluidsband. Zeker tweederde van de speelduur bevat geen muziek, hoogst ­ongebruikelijk voor een grote Hollywoodfilm. Op het onbewoonde eilandje waar ­FedEx manager Chuck Noland (Tom Hanks) na een vliegtuigongeluk terecht komt en jaren in eenzaamheid doorbrengt, heerst bijna gekmakende stilte. Chuck begint daarom te praten tegen een volleybal, die hij Wilson (tevens de achternaam van Hanks echtgenote Rita) doopt. Hanks kreeg zijn vierde Oscarnominatie voor zijn rol, waarvoor hij eerst flink mollig werd en vervolgens ruim twintig kilo afviel.

Deze ode van de Coens aan de Hollywoodfilms van de jaren vijftig is leuk voor cinefielen, met al zijn verwijzingen naar beroemde westerns, musicals en de zwem- en duikfilms van Esther Williams, maar zal verder geen groot publiek aanspreken. Daarvoor is de plot - over een door Clooney gespeelde Hollywoodster die ontvoerd wordt door een schimmige groep communisten - te bedacht en onbeduidend. En is de film, op een enkele scène na, ook niet erg grappig. Al doet de sterrencast onder leiding van Josh Brolin wel erg zijn best.

Een onwaarschijnlijk verhaal, maar echt gebeurd. In 1975 stonden de Philadelphia Eagles er zo slecht voor in de football-competitie, dat coach Dick Vermeil (Greg Kinnear) op zoek gaat naar nieuwe spelers, ook onder de fans. Tot zijn eigen verbazing krijgt barkeeper Vince Papale (Mark Wahlberg), die juist vrouw en baan heeft verloren, de kans zich in het tenue van zijn geliefde club te hijsen. Met een toewijding vergelijkbaar met die van stad- en tijdgenoot Rocky Balboa stort hij zich op het spel. Disney sportdrama verzandt dankzij prima acteerwerk gelukkig niet teveel in hysterische sportheroïek.

Rogue One wordt gepresenteerd als een losstaand verhaal binnen het Star Wars-universum. De personages zijn inderdaad onbekend, maar de plot sluit wel degelijk aan bij de doorgaande saga (en zal daarom voor leken misschien wat ingewikkeld zijn). Centraal staat stoere heldin Jyn Erso (Felicity Jones), die het opneemt tegen Darth Vader en co in de periode die zich afspeelt vlak voor Episode IV: A New Hope. De actie, effecten en decors zijn puik, en het verhaal is zeker niet in alle opzichten voorspelbaar. De algehele funfactor had alleen (geestige robot K-2SO ten spijt) best iets hoger gemogen.

Op 1 augustus 1966 klimt ex-marinier Charles Whitman naar het observatiedek van de toren van de Universiteit van Texas en begint hij willekeurige voorbijgangers af te schieten. In 96 minuten vermoordt hij vijftien mensen en verwondt hij er nog eens 31. In Tower wordt niet ingezoomd op Whitman, maar op de mensen die hij onder vuur nam. Hoe beleefden zij die 96 minuten? Omdat er maar weinig archiefmateriaal beschikbaar was koos regisseur Maitland ervoor om getuigenverklaringen niet na te spelen, maar te animeren. Het is even wennen, maar maakt door de aangrijpende verhalen uiteindelijk diepe indruk.