Netflix-tips: I Am Mother en See You Yesterday

Na een ramp die de aarde onbewoonbaar heeft gemaakt, wordt het laatste mensenkind in een futuristische bunker opgevoed door een robot. Wanneer het meisje de puberleeftijd bereikt, ontdekt ze dat er wel degelijk leven bestaat buiten de bunker. Is ze door haar ‘moeder’ voorgelogen? Dit voor Netflix gemaakte regiedebuut van Australiër Sputore is een spannende, intelligente sf-thriller in de traditie van compacte ideeënfilms als Moon en Ex Machina. Het verhaal heeft wel wat haken en ogen, met een slot dat niet helemaal bevredigt.

Tweeëntwintig jaar na het klassieke eerste deel beleven de T-Rex en zijn monsterlijke soortgenoten een nieuw Jurassic-avontuur. Regisseur Colin Trevorrow voorziet een voorspelbaar en met vlagen ridicuul verhaal van clichématige personages, knullige product placement, maar ook van prima dinosaurussen. Vooral de nieuwe Indominus Rex en zijn vechtpartijen zijn indrukwekkend door de geslaagde mix van special effects en animatronics. De originele soundtrack klinkt nog even geweldig als toen, en Chris Pratt is een charismatische hoofdrolspeler, maar Jurassic World mist de magie en visuele flair van het origineel.

In 1975 trok Bob Dylan met een groep beroemde muzikanten en dichters (o.a. Joan Baez, Joni Mitchell en Allen Ginsberg) door Noord-Amerika in een volgepropte camper die hij zelf bestuurde. Ze traden op in bescheiden zaaltjes, voor bezoekers die vaak diezelfde middag waren geronseld op straat. Opnames van deze Rolling Thunder Revue werden al gebruikt in Dylans eigen geflopte film Renaldo and Clara (1978); regisseur Scorsese maakte een eigen selectie en vulde de archiefbeelden aan met nieuwe interviews en smeuïge verzinsels. Het resultaat is een wonderlijke nostalgietrip die de mythologie rond Dylan met aanstekelijk plezier in stand houdt.

Lees ook: 'Nieuwe mythen rond Bob Dylan in Netflix-documentaire'

Als de briljante tieners CJ en Sebastian een tijdreismachine uitvinden in de garage van Sebastians oma zijn ze in eerste instantie dolblij: toelating tot een goede universiteit is nu een zekerheid. Maar al tijdens hun eerste reis terug in de tijd veranderen ze het verleden op drastische wijze. Energiek, verrassend, onevenwichtig en bovenal gedurfd regiedebuut van Spike Lee-protegé Stefon Bristol, die zijn voorliefde voor Back to the Future (Michael J. Fox speelt een bijrolletje) vermengt met actuele thema’s als politiegeweld en Black Lives Matter.

In 1971 was Shaft - gespeeld door Richard Roundtree - een volkomen nieuw fenomeen: een zwarte held die niet alleen kwaad en stoer, maar ook sexy en slim was. Twee Shaft-vervolgen en dertig jaar later waren er gelukkig veel meer zwarte helden te bewonderen, maar Amerika kon een personage als Shaft nog steeds goed gebruiken. De hoofdrolspeler, nu door Jackson gespeeld, stapt na een onbestrafte racistische moord uit het politiekorps om zijn handen vrij te maken voor het viezere werk. Jackson is als altijd charismatisch, maar het origineel was beter.