Trailer van de mini-serie
Unsere Mütter, unsere Väter schokt en
ontroert en laat je enigszins ontdaan achter- en toch ook verrijkt. Het vertelt
het aangrijpende verhaal van vijf jonge twintigers, Duits, Joods, alles door
elkaar, die samen lachen, zuipen en lol maken, tot de oorlog komt en ze allemaal
hun eigen portie perverse verschrikkingen meemaken. Eigenlijk is geen van hen
aanhanger van het nieuwe geloof, maar in dienst moeten ze. De een ontpopt zich
tot held, de ander degradeert tot moordmachine en een van de meisjes wordt de
minnares van een hoge nazi om haar huid en die van het vijfde lid van de groep,
haar Joodse vriend, te redden. Zijn belevenissen zijn een aaneenschakeling van
onvoorstelbare en dramatische gebeurtenissen. Maar ook hij doodt, zoals de
anderen. In de oorlog probeerde iedereen z’n huid te redden, en zijn goed en
fout maar tot op zeker hoogte houdbaar. Deze genuanceerde kijk op hoe de oorlog
is beleefd van Duitse zijde maakt de serie controversieel. De Duitse kranten
penden zich blauw, en ook de Nederlandse pers deed een duit in het zakje.
Dan Danni Lowinski. Goeie Nederlandse comedy's zijn zeer dun gezaaid. Maar met
het eveneens zeer geslaagde Volgens Robert meegerekend zitten we ineens in de
lift wat dat betreft. Danni Lowinski, zeg maar
Legally Blonde meets
Erin Brokovich in de polder, is een klassieke feelgoodserie waar je opgewekt
uitkomt. Dat is zowel te danken aan het gegeven als aan de uitstekende
vertolking door de hoofdrolspeelster, de vijf jaar geleden door de Amsterdamse
Toneelschool afgeleverde Marlijn Weerdenburg. Net als Reese Witherspoon en Julia
Roberts speelt ze een meisje met niet al te veel eigendunk, wat zich
manifesteert in haar kledingwijze (van boven te diep, van onder te kort), die
ontdekt dat ze veel meer in haar mars heeft. Kapster Danni sluit met goed gevolg
haar rechtenstudie af en wordt advocaat, waarbij ze haar prettige gebrek aan
eerbied voor hoge omes meeneemt; she kicks some ass. En dat is heerlijk
om te zien.
Twee series, twee totaal verschillende soorten emoties
. Vast staat, dat bovengenoemd citaat van Roger Ebert er een is om te onthouden
. Gelukkig hebben zijn uitspraken en zijn stukken wel het eeuwige leven.