Je zou het bijna niet geloven, maar vandaag is het pas Halloween. Meer dan ooit is er heel wat te griezelen op televisie en dat het hele jaar door. The Walking Dead. Penny Dreadful. American Horror Story. We kunnen nog even door, maar hebben eigenlijk maar één vraag: ben je bang in het donker?

Juist, Are You Afraid of the Dark? Met alle respect voor de series van vandaag, maar echt eng vinden we ze niet meer. De zombies uit The Walking Dead zijn gruwelijk, schokkend soms, maar we gaan er niet van onder een dekentje zitten bibberen.  Oké, natuurlijk zitten we wat ongemakkelijk op de bank als we ’s nachts, met de gordijnen dicht, American Horror Story zitten te kijken, maar aan de andere kant is het ook zo over de top. Het is veel té eng en daardoor wordt het ook een beetje belachelijk.

Zetten we echter de intro op van Are You Afraid of the Dark? (1991-2000), dan voelen we gelijk weer kippenvel. Niet zozeer door de duistere beelden (oké, ook een beetje ), maar vooral door de herinnering aan zaterdagochtend. Nog een beetje slaapdronken kregen we moordlustige poppen, spoken en andere horrorfiguren voorgeschoteld. Alleen al de setting van kinderen rond een kampvuur in een donker, verlaten bos – the Midnight Society – had iets lugubers. Uiterst effectief allemaal op een leeftijd waarop je nog echt bang in het donker bent.

Ross Hull had vroeger een hoofdrol in Are You… en bezocht een congres met fans. Scary.

Er is namelijk niets enger dan wat je als kind beleeft. Alles is nog nieuw en onbekend, inclusief de griezels. Nu ken ik – als semivolwassen man – de ins and outs van horrors en thrillers. Na George Romero , Alfred Hitchcock en wat vampierfilms, dan weet je het wel. Kijk ik een ‘enge’ serie, dan is dat een uitdaging. Een experiment voor mezelf, of ik nog een beetje bang te krijgen ben. Vroeger dacht ik daar niet bij na. Ik keek gewoon.

En toen was er net zoveel te griezelen. Behalve Are You Afraid had je nog onder andere Goosebumps en Eerie, Indiana. Horror – of eigenlijk: spanning, want wat je niet zag was toen veel belangrijker dan wat je wel zag – was het domein van de kindertelevisie. Zou het misschien wel weer moeten worden. Kijk je nu een aflevering van zo’n oude griezelserie, dan schrik je waarschijnlijk niet, maar toch zal ik nooit The Attack of the Mutant vergeten. Ach man, dat openingsdeuntje alleen al. Bibbers.