Wie er op een regenachtige dag acht, tien of soms zelfs twaalf afleveringen van de meest recente hitserie doorheen blaast (comakijken), boekt waar hij kan tijdwinst. Het onvermijdelijke slachtoffer? De titelsequentie, in de beste gevallen kunststukjes van anderhalve minuut. Niet meer skippen dus.

Een titelsequentie is tot een serie wat een kaft is tot een boek, de eerste indruk van wat er te zien en te lezen gaat zijn. Staat de kaft je niet aan, dan is de kans groot dat het boek in de winkel blijft liggen. De kracht van een goede titelsequentie is misschien nog wel groter.

Bij de beste series van de afgelopen tien jaar zijn de openers namelijk smaak- en sfeermakers . (Breaking Bad is met zijn vijftien seconden intro’tje de uitzondering.) We deinen lekker mee op 'Woke Up This Morning' terwijl Tony Soprano van New York naar New Jersey rijdt, zijn werk- en woonterrein. Van de Bada Bing tot Satriale’ s slagerij, met een dikke sigaar in de hand.

Het intro van The Sopranos

Of we laven ons aan de prachtige beelden van het Oude Westen in Deadwood: harde werkers, goud, whisky, gokkers, met een werkelijk prachtig rennend paard er doorheen gesneden. Een folksy country-deuntje eronder en wij zitten er klaar voor.

Lisa Coulthard van de Universiteit van British Columbia wijdde er een paar jaar geleden een aardig stuk aan: titelsequenties zijn kleine meesterwerkjes van montage , emotie en abstractie. De tijd dat alle hoofdpersonen lachend in beeld kwamen ( zie Hill Street Blues) is voorbij. Voor de opening van zijn True Blood wilde maker Alan Ball een parallel trekken tussen de zondagse beleving van de kerk in het Amerikaanse zuiden en de vrijdagse beleving aldaar van seks en drugs. De intro vertelt je niets over vampieren en geeft je geen plotpunten mee, maar vertelt je wel waar de serie over gaat, over het gevoel erachter. Dat hoort bij die show, net zo goed als een titelpagina, voorwoord of motto in een boek.

Het summum is The Wire, dat niet voor niets elk seizoen de moeite deed voor een nieuwe opening. Van drugs op straat tot de havens, scholen en kranten, The Wire opent elke keer met een snelcursus Baltimore en vertelt je uiteindelijk ook nog eens precies waar het over gaat: de telefoontapdraden en de agenten die ernaar luisteren wurmen zich een weg door elke intro. Om de sfeer nog eens te benadrukken wordt daarbij titelsong 'Way Down In The Hole' opnieuw ingezongen. Staat zo’n kaft je niet aan, dan kun je deze telenovelle inderdaad het beste laten liggen.