Edelachtbare,
Suits is een smet op het blazoen van de Nederlandse televisie en de advocatuur. Denkt u eens terug aan Perry Mason, Matlock of The Defenders. Dat waren nobele dienaars van het recht , die de kijker – de jonge kijker! – inspireerde om goed te doen, om zich te verdiepen in de wet en zo schuldigen en onschuldigen van elkaar te scheiden. Wat is van dat ideaal nog over? Ons vak is uitgehold door de soapperikelen van Ally McBeal, beschadigd door de perverse excentriekelingen van Boston Legal en beladen met een reputatie van corruptie en machtswellust door – weliswaar fantastische – series als The Good Wife en Damages. Om Suits aan dit rijtje toe te voegen zou niets minder dan abject en infaam zijn, edelachtbare. Wat voor boodschap geeft deze serie de kijker mee als zij een personage als Mike Ross (Patrick J. Adams) – een wietverslaafde fietskoerier, een loser – toe laat treden tot ons vak? Met zijn fotografische geheugen bedriegt hij niet zomaar zijn collega’s, maar de werkelijke kenner van de wet. Dat dit wordt toegestaan door zijn mentor, de arrogante topadvocaat Harvey Specter (Gabriel Macht), is een frauduleuze daad die ons allen in een kwaad daglicht stelt.
Denk daarbij aan het voorbeeld dat Specter stelt. Een patser, enkel gericht op macht en rijkdom. Die alles – alles! – zal doen om zijn doelen te bereiken. Dat kunnen we toch niet toestaan, edelachtbare? We moeten een voorbeeld stellen, hier en nu. Laten we ons eens niet mee laten sleuren door de uitzonderlijke kwaliteiten van de acteurs en schrijvers in kwestie, maar hun een halt toeroepen en deze smet eens en voor altijd wegpoetsen .
DE AANKLAGER