Tussen gesprekken over jihadisten en de Oekraine door ging het vorige week bij Pauw even over cliffhangers. ‘Het is nog maar de vraag of de cliffhanger vandaag de dag, met Netflix en al die andere dingen, nog nodig is,’ opperde acteur (en blijkbaar mede-comakijker) Victor Reinier.

Goede vraag: hebben cliffhangers nog een functie als je een heel seizoen van een serie in één ruk uit kunt kijken? Om zijn punt te maken haalde Reinier het tweede seizoen van House of Cards aan, waarin (spoilerwaarschuwing!) plotseling een hoofdrolspeler wordt vermoord. Zo, midden in de eerste aflevering. Dat zou volgens de Flikken Maastricht-acteur normaal gesproken gebeuren aan het einde van een serie of desnoods aan het einde van de aflevering. Kijk maar (voor de duizendste keer) naar Dallas en J. R.


Gelijk heeft ie, ware het niet dat deze moord in House of Cards (op eigen risico: bekijk hier de bewuste scène) juist een cliffhanger oplost. Aan het einde van het eerste seizoen zagen we Frank Underwoods mobieltje flink rinkelen. Het was zijn assistent, die hem waarschuwde voor een potentieel probleem. Spannend in beeld gebracht was het niet, maar het drong wel die ene belangrijke vraag op: ‘Wat nu ?’ Na maanden wachten is deze moord daarop het antwoord.

Dus om de vraag over cliffhangers te beanwoorden: ja, House of Cards maakt daar ook gewoon gebruik van (alleen zijn ze niet bijster goed). Wil je kijkers vasthouden, dan ontkom je er niet aan om zulke momenten erin te bouwen. Frank Underwood stapt de Oval Office in, Piper slaat een medegevangene lens ( Orange is the New Black), iets duisters ontwaakt ( Hemlock Grove) en dan: fade to black. Dezelfde wetten gelden net zo goed voor Netflix als voor de rest.

Waarmee we op een pijnpunt komen: als het over Netflix gaat, wijst men altijd op het uniek binge-model (alle afleveringen zijn in één keer verkrijgbaar), het gevolg dat dat heeft op hoe we naar een serie kijken (alles in één keer) en de mogelijkheden die dat biedt voor een schrijver/regisseur/producer. ‘Vergelijk het met boeken,’ vertelde Netflix-baas Hastings de New Yorker in februari. ‘Je kunt alle hoofdstukken van het boek lezen, want je hebt alle afleveringen.’ Maar niet alle boeken zijn toch op dezelfde manier geschreven?

Er is nog niet één serie in de Netflix-stal die het heeft aangedurfd de typische seriestructuur ( tien of dertien afleveringen van rond de vijftig minuten) overhoop te gooien. Alleen de komedie Arrested Development waagde zich aan een (jammer genoeg niet al te geslaagde) puzzelstructuur. Televisiedrama zou helemaal herschreven kunnen worden, maar voorlopig blijven die cliffhangers dus gewoon bestaan.

Dus Netflix en consorten: wat nu?