We hebben het hier niet over de verhaaltechnische problemen van de eerste
drie seizoenen
Homeland, dat een ijzersterke start beleefde maar uiteindelijk totaal
ontspoorde. Nee, een vierde seizoen is in alle gevallen lastig – en biedt
daarmee juist de mogelijkheid voor iets moois.
Kijk, de gemiddelde
goed bekeken en goed gewaardeerde serie schopt het tot vijf, zes of zeven
seizoenen (alles daarna is zelden de moeite waard) en allemaal volgen ze daarin
een vrij simpele en geijkte structuur. Het eerste seizoen staat in het teken van
de fundering leggen. Met de kijkers en de bazen in hun zak, kunnen de
schrijvers vervolgens in seizoen twee aan hun droomhuis bouwen. Als er iets in
de fundering niet klopt, gaat het hier fout (zie Homeland, Dexter), maar als het
goed zit, dan leidt dat vaak tot een fantastisch derde seizoen, waarin alles
dat er al in de onderste laag in is gestopt, uitkomt.
Maar wat doe
je daarna? Dan kun je, dramatisch gezien, niets anders dan het huis weer slopen
. Na drie seizoenen werkelijk alles uit het bedrijfsleven bij Sterling Cooper
gehaald te hebben, zat er voor
Mad Men niets anders op dan Don Draper op zijn eigen pad te sturen. Een
nieuw bedrijf, een nieuwe vrouw en vers bloed onder de collega’s, ieder weer met
hun eigen nieuwe avonturen.
Homeland drukte dit weekend, tot aardig wat verbazing maar ieders opluchting, de resetknop in. In het vierde seizoen kijken we weliswaar naar ongeveer dezelfde personages, maar in nieuwe locaties, worstelend met nieuwe omstandigheden, bang voor nieuwe gevaren. ‘Leaner and meaner,’ kopte de Vanity Fair. Het kon niet anders.
De trailer van het vierde seizoen
In zo’n situatie wordt ook meer gevraagd van de schrijvers, om behalve hun
personages ook hun eigen kunnen eens goed uit te dagen. Het vierde seizoen van
Breaking Bad, nadat alles was afgebroken dat Walter White voor elkaar
gekregen had, is een claustrofobisch stukje televisie. Bij The Shield, dat
daarvoor succes boekte met veel adrenaline en actie, is het vierde seizoen
misschien wel het rustigste en meest bedachtzame. En
Dexter sloeg keihard terug met de bloedstollende Trinity Killer.
Natuurlijk schuilen hierin de simpele regels van de dramatiek, van de vijf
akten: uiteenzetting, opbouw, crisis, wederopbouw, climax. Maar bij een
televisieserie kun je zelden zo ver vooruit kijken. Daarom zien we het eerder
als een muzikant die zich na een paar albums af moet vragen of hij door moet
gaan op eerder succes, of eens een sprong in het diepe moet wagen. Juist dat
laatste levert vaak het mooiste resultaat op.
Bij
The Wire braken ze alles af: in seizoen vier zijn de bad guys van de laatste
jaren uit beeld, is het rechercheteam opgebroken en volgen we ineens vier
jongens op weg naar volwassenheid in een door drugs en geweld geteisterde stad.
Met als gevolg het beste stukje televisie ooit gemaakt (naar onze bescheiden
mening).
Hoe dat zal lopen bij Homeland, geen idee, maar we volgen
de wederopbouw met interesse.