Seriecolumnist Nick Boers, alias De Comakijker, bezoekt deze zomer de locaties van diverse legendarische tv-series aan de Amerikaanse oostkust. In de tweede aflevering: op zoek naar het favoriete spare-ribs restaurant van Frank 'House of Cards' Underwood.

Net als ik mijn tanden zet in een met BBQ-saus overgoten sparerib, kijk ik even omhoog. Recht in de ogen van Barack Obama. Het is weliswaar maar een foto van de president, maar hij zat toch echt hier - in Kenny's Smokehouse BBQ - drie jaar geleden te genieten van eenzelfde rijtje ribs. Indrukwekkend, maar belangrijker is natuurlijk: zou president Frank Underwood hier ook kunnen zitten ?

Al sinds het eerste seizoen van House of Cards zijn fans op zoek naar Freddy's BBQ Joint, de plek waar politicus Frank Underwood even kan ontspannen voor of na een dag van corruptie, moord en intrige. Waar hij, onder het genot van wat heerlijke spareribs, gewoon wat simpele menselijke trekjes kan laten zien, of juist in gesprek met de immer aimabele en wijze Freddy tot de kern van de zaak kan komen.

Laat ik het vast verklappen: Freddy's bestaat niet. Wat je ziet in House of Cards is gewoon een gevel ergens in Baltimore - Baltimore, ja, want om het allemaal nog even erger te maken: de serie wordt geeneens opgenomen in Washington, maar in de buurstad. Freddy's is pure fictie.


Afijn, dat heeft de liefhebbers van Frank Underwood en lekkere ribs er niet van weerhouden om op zoek te gaan naar de 'echte' Freddy's. Tal van snacktenten komen volgens de foodies in aanmerking, maar Kenny's Smokehouse BBQ komt misschien wel het dichtst in de buurt.

De spareribstent, met zijn rode bakstenengevel, ligt goed verstopt in de wijk Capitol Hill. Die ligt vlak naast - u raadt het al - het Capitool, waar de Amerikaanse congresleden hun werk doen. De Hill is een rijkeluisbuurt, waar blanke mannen met opgetrokken broeken hun hond uit laten met een poepzakje bij de hand. Loop echter een stukje de Hill af en je ziet het beeld veranderen. Tegenover Kenny's staat bijvoorbeeld een kleine supermarkt (een klassieke 7/11). Voor de deur hangt een schaars geklede, zwarte vrouw die duidelijk al iets ingenomen heeft van het een of ander. Ze vraagt me om een 'big gulp' (een grote cola) en bietst vervolgens ook een zakje chips. Dan kan haar geld (dan pas) naar babyvoeding. Capitol Hill is een wijk met twee gezichten, net als Frank zelf.


Binnen bij Kenny's (tl-verlichting, typische snackbarbalie, een paar tafeltjes) wordt ik in ieder geval vriendelijk begroet door Nicky, die me behulpzaam door het menu begeleidt en ervoor zorgt dat ik niet rond lunchtijd gelijk een volledig diner bestel. Als ik vertel dat het mijn eerste keer is in D.C., krijg ik de cola er gelijk bij. 'That's on me.'

Terwijl ik het kleine rijtje ribs verorber (plakkerig, maar lekker), stromen er verschillende klanten binnen. Studenten die twijfelend naar het menu staren, schoolkinderen die een snelle snack komen halen en een buurtbewoner van de minder nette kant van de Hill, die met Nicky een praatje maakt over allerlei zaken. Hij vertrekt met een doos ribs onder de arm.

Voor Frank is het hier waarschijnlijk net iets te druk , besef ik, net niet afgelegen genoeg om pers of collega te ontwijken, maar het eten is er in ieder geval goed genoeg. Je zou hem hier bij wijze van spreken kunnen zien zitten op het zijterras, net een beetje uit het zicht. Stropdas achter over en even snel een maaltijd voordat hij de Hill weer optrekt om daar de macht te grijpen.

In de drukte krijg ik amper de kans haar naar House of Cards te vragen, maar over Obama vertelt Nicky rustig tussen de bedrijven door. 'Hij was echt heel cool, je zou bijna vergeten dat het de president was.' Ze wist niet dat ie zou komen, vertelt ze, tot hij en zijn hele entourage ineens voor de deur stonden. De president had Kenny's uitgekozen voor een intieme vaderdaglunch met lokale buurtvaders. Drie foto's en een collage herinneren nog steeds aan het moment op 13 juni 2012. Op de plaatjes een breed lachende Obama en een vergulde Kenny, een Koreaan op pensioenleeftijd.

Het mooiste: toen Obama vertrok en Nicky zijn tafel afruimde, ontdekte ze dat hij zijn water niet opgedronken had. Ze kon de restjes van het eten niet bewaren , maar dat flesje water? 'Dat ligt al drie jaar in mijn vriezer.' Ze moet er plots om lachen. 'Dat is best raar, he? Ik kon het gewoon niet laten liggen.' Ze schudt haar hoofd. Waar kom ik eigenlijk vandaan? Als ik vertel over Nederland en mijn reisplannen, glundert ze. Ze heeft zelf vliegangst, is amper buiten D.C . geweest en stapt volgende week pas voor de tweede keer in haar leven in een vliegtuig: ze gaat met haar dochtertje naar Florida. Maar ze is blij met alle verhalen die ze hoort bij Kenny's, van mensen van het eind van de straat of van over de hele wereld - die komen omdat Obama hier zat, omdat Frank Underwood hier zou kunnen zitten, of gewoon voor een rijtje heerlijke ribs. 'Op die momenten voel ik me net iets meer verbonden met God en de wereld.'

Oké, het is niet helemaal Freddy's wijsheid, maar als het goed genoeg was voor de president, dan moet het genoeg zijn voor Frank en al helemaal voor mij.