Sense8 is niet gemaakt voor televisie, zoveel is duidelijk. De serie is warrig, desoriënterend, soms een aanslag op de zintuigen. Maar tegelijkertijd ook boeiend, ambitieus en prikkelend.

Dat is niet te danken aan de plot zelf: over de hele wereld ontdekken acht mensen dat ze telepathisch met elkaar (en met anderen?) in verband staan, een feit dat natuurlijk te maken heeft met een of ander schimmig complot. Een beetje SF-liefhebber heeft zoiets al eens eerder gezien.

Nee, wat boeit aan de serie van schrijver J. Michael Straczynski en regisseursduo de Wachowskis (voorheen de Wachowski broertjes) zijn de personages. Sommige cliché, sommige zelfs flinterdun, maar juist als totaalplaatje interessant. We hebben een jonge politieagent in Chicago die nog altijd worstelt met een onopgeloste zaak. Een getroebleerde dj in Londen die niet weet waar ze naartoe moet vluchten. Een filmster in Mexico-Stad die in de kast zit en daar langzaam wordt uitgesleurd. Een buschauffeur in Nairobi die inspiratie zoekt in zebra’s en Jean-Claude Van Damme. Een kluizenkraker in Berlijn. Een zakenvrouw in Seoul die bokst in ondergrondse vechtringen. Een vrouw in Mumbai die op het punt staat te trouwen met een man waar ze niet van houdt. En een transgender-activist in San Francisco krijgt weer heel iets anders voor haar kiezen.

Van alle verschillende verhaallijnen en plekken (Sense8 is ook daadwerkelijk over de hele wereld opgenomen) gaat je hoofd tollen. Daar zijn echt geen plotselinge telepathische gaven voor nodig.

Daarom had ik ook afgehaakt als de serie ‘gewoon’ op televisie was geweest. Elke week een paar minuutjes bij elk personage is te weinig. Zeker als bijvoorbeeld een thematische lijn per aflevering ontbreekt en ik de overkoepelende verhaallijn gevoelsmatig al helemaal uit kan tekenen. Nu keek ik echter drie afleveringen moeiteloos achter elkaar.

Dat heeft ook te maken met eerdergenoemde Wachowskis. De filmmakers zijn cinematografisch niet half zo baanbrekend of gedurfd als destijds met The Matrix, maar boeiende beelden weten ze wel te maken. Scènes, geluiden en personages lopen geregeld in elkaar over: soms (vaak) is dat even verwarrend of desoriënterend, maar het is vooral hypnotisch.

Daarnaast staat vorm in Sense8 eindelijk eens in het teken van inhoud, in plaats van andersom. Na steeds slechtere Matrix-vervolgen, Speed Racer en Jupiter Ascending is dit een Wachowski-project dat weer eens probeert meer te zijn dan een visueel actiespektakel. Het is een project dat – zeker in het licht van Larry Wachowski’s transitie naar Lana Wachowski – een persoonlijk tintje heeft. Dat schemert door en levert een serie op die de moeite van het ( coma)kijken waard is.

Seizoen één van Sense8 is - natuurlijk in zijn geheel - sinds 5 juni te zien bij Netflix