Flesh and Bone is tegelijkertijd alles wat je verwacht en alles wat je niet wilt van een dramaserie over ballet.

Om maar gelijk eerlijk te zijn: ik ben geen balletliefhebber. Met een twee uur durende uitvoering van Giselle doe je me geen plezier. Met een blik achter de schermen des te meer.

De ambitie, de obsessie praktisch, die je vindt in de topsport – en dat is ballet uiteindelijk ook – is fascinerend en angstaanjagend tegelijk. De wil, de passie, de discipline. De absolute drang naar perfectie en de lichamelijke marteling die soms nodig is om die perfectie te bereiken: het schreeuwt in alles drama.
 
Niet gek dus, dat ik uitkeek naar Flesh and Bone, sinds maandag in zijn geheel (acht afleveringen) beschikbaar op HBO Go. Bedenker Moira Walley-Becket – onder de meeste serieliefhebbers bekend als de schrijfster van misschien wel de allerbeste Breaking Bad-aflevering, ‘Ozymandias’ – beloofde de ‘ anti-Black Swan’ te maken. Een weliswaar donkere en duistere, maar ook realistische weergave van de extreme balletwereld. Bruut en mooi tegelijk.

In zekere zin is ze daarin geslaagd: Flesh and Bone is een hele fysieke serie geworden, waarin bloed en zweet (en het moet gezegd, andere lichaamssappen) rijkelijk vloeien. In die puur fysieke zin is het dan ook een genot om naar te kijken. Dat bijna alle acteurs echte dansers zijn helpt natuurlijk; hoofdrolspeelster Sarah Hay werd zonder noemenswaardige acteerervaring zo uit het Semperoper Ballet van Dresden geplukt.

‘Obsession’ zit voorlopig wel in mijn hoofd

 Jammer genoeg ontspoort de serie op alle andere fronten. De meest gebruikte vergelijking door recensenten is Paul Verhoeven’s Showgirls – en dat is geen compliment. Buiten de dansvloer om zijn er nog wat onderwereldfiguren in het spel, een getraumatiseerde broer op het oorlogspad en een zwerver met een hart van goud. En dat is nog maar het topje van de ijsberg: de balk waaraan de dansers oefenen wordt regelmatig ingewisseld voor een stripperpaal.

Zonde, en onnodig bovendien. De interactie tussen de balletdansers in de kleedkamer en op de dansvloer – de samenwerking maar ook concurrentie en geldingsdrang – zou al meer dan genoeg moeten zijn om een dramaserie op te baseren. En dan is er ook nog al het andere dat er achter de schermen bij komt te kijken, van de choreografie tot de fondsenwerving en het uiteindelijke optreden.

Flesh and Bone laat aan het einde van de rit een nare nasmaak achter. Wie simpelweg uitkijkt naar seks, drugs en ballet komt zeker aan zijn trekken, maar wie op meer had gehoopt komt bedrogen uit.