Superhelden-noir. Het klinkt tegenstrijdig (en als een fantastisch Scrabblewoord), maar het is eigenlijk de beste manier om een serie als Jessica Jones (vanaf vandaag op Netflix te zien) te beschrijven. Heldendom op straatniveau.

Jessica Jones is, net als haar Marvel-collega Daredevil, een personage met een rafelrandje. Zoals de Volkskrant eerder deze week schreef: ‘Ze wordt geteisterd door een trauma; ze zuipt, scheldt, neukt, vecht – en ze schaamt zich nergens voor.’ Toch is dat maar de halve waarheid: Jessica Jones gaat voornamelijk over het verwerken van een trauma, en in het bijzonder het verwerken van mishandeling.

De hoofdpersoon (vertolkt door Krysten Ritter) schaamt zich dan ook voor een hele hoop. Haar verleden, haar alcoholisme , het gevloek en de woede: het zijn allemaal zaken die ze eigenlijk helemaal niet wil. Ze wil juist, net als de meesten onder ons, een ander – ‘beter’ – mens zijn.

Jessica Jones had ooit een superheld willen zijn zoals we die in de Avengersfilms voorbij hebben zien komen. Groot, sterk, onverwoestbaar . Dat ze al die dingen niet is, maakt haar menselijk – net als haar verlangen om wel meer uit het leven te halen.

Goed, het moge duidelijk zijn dat ik enige affiniteit heb met de serie, die gebaseerd is op de stripboeken van Brian Michael Bendis en Michael Gaydos. ‘Alias’ (nee, niet de spionnenserie met Jennifer Garner) was aan het begin van de eeuw een comic zoals je die nog niet eerder had gezien bij uitgever Marvel. Het klinkt triviaal, maar de ‘fucks’ werden eens niet gecensureerd, en hoewel ze superkrachten bezat, voelde Jessica Jones echter aan dan menig ander personage. De straten van New York waren aanzienlijk grimmiger dan in de gemiddelde Spider-Manstrip. Jessica Jones was geen held, maar een overlever.

David Tennant (Doctor Who) is helemaal in zijn element als duistere sadist.

Schrijfster Melissa Rosenberg (Dexter, Twilight) heeft ‘Alias’ mooi vertaald naar het kleine scherm . Er zijn natuurlijk wat dingen veranderd, maar eigenlijk alleen maar ten goede . Zo is het kat- en muisspel tussen Jessica en Kilgrave – de man die je alles kan laten doen wat hij wil – bijvoorbeeld veel strakker uitgewerkt, en is hun relatie ook voor niet-superheldenfans interessant. Wat misschien leest als een klassieke slechterik-heldenverhouding, is er in werkelijkheid één van dader en slachtoffer.

Maar wie Jessica Jones echt wil doorgronden, moet letten op haar ontluikende relatie met Luke Cage (Mike Colter), die zijn eigen verleden met zich meetorst (en volgend jaar zijn eigen Netflixserie tegemoet kan zien). Beiden zijn gebroken mensen die niets liever willen dan weer heel zijn. Wat daar uit voortkomt – hoe zoetsappig dat ook mag klinken – is veel groter en sterker dan welke Avenger dan ook.

 

© null