Seriecolumnist Nick Boers, alias De Comakijker, bezoekt deze zomer de locaties van diverse legendarische tv-series aan de Amerikaanse oostkust. In de derde aflevering: Atlantic City, waar Boardwalk Empire zich afspeelt.

'We hebben whisky, wijn, vrouwen, muziek en fruitautomaten. Ik zal het niet ontkennen en me er niet voor excuseren. Als het merendeel van de mensen ze niet zouden willen, dan zouden ze niet winstgevend zijn en dus niet bestaan. Het feit dat ze bestaan, bewijst voor mij dat mensen ze willen,' zei Enoch 'Nucky' Johnson bijna honderd jaar geleden. Veel is er niet veranderd in Atlantic City. Tegelijkertijd is alles anders.

'Je hebt hier inderdaad wel eens toeristen die gek opkijken, dat het er niet uit ziet als in Boardwalk Empire. Maar dat zijn er niet veel meer hoor, de serie is natuurlijk al een tijdje afgelopen." Het is tekenend voor de mentaliteit van Atlantic City dat ze zelfs in het Historical Museum op moeten zoeken wanneer de laatste aflevering van Boardwalk Empire - toch de bekendste serie over haar geschiedenis - nou precies werd uitgezonden. Vorig jaar, voor de duidelijkheid. 'In Atlantic City zijn we eigenlijk altijd op zoek naar the next big thing.'

Het gokparadijs hanteert een vreemde relatie met haar verleden. Het Historical Museum ligt om te beginnen al bijzonder afgelegen, op een uiteinde van de fameuze boulevard. In de omgeving vind je enkel braakliggend terrein en een gesloten casino. In de verte zie je nog wel de felle lichten van de kermis en hoor je reclame voor het lokale Hard Rock Café, maar dat is dan ook het enige.

Door het museum zelf loop je in vijf minuten. De 'expositie' die aan Boardwalk Empire is gewijd behelst een groot prikbord met wat oude foto's en begeleidende tekstjes. In een vitrinekast staan wat flessen die in de serie gebruikt zijn. Op de balie ligt een dossier met kopietjes uit verschillende bronnen (onder andere twee keer Wikipedia) over het leven van 'Nucky' Johnson, onder de serieliefhebbers beter bekend als Nucky Thompson, de rol die Steve Buscemi vijf jaar lang vertolkte in het droogleggingsepos.



Aan de boardwalk zelf zie je hier en daar kleine herinneringen aan de stad die er ooit was. Een gevel in ere hersteld, een winkel die al honderd jaar bestaat, maar meer ook niet. Gek genoeg is vrijwel iedereen die ik spreek tegelijkertijd heel nostalgisch over het 'AC' van toen. Ze verlangen er bijna naar. Maar de meest gehoorde vraag als ik vertel het gokparadijs nu te willen bezoeken is: 'Wat moet je daar in hemelsnaam?'

Tsja, wat doe ik hier? Kijk, dat het niet een levensecht Boardwalk Empire zou zijn, dat snapte ik natuurlijk ook wel. Maar dat er zo weinig terug te vinden zou zijn? Misschien heeft het er wel mee te maken dat de serie uiteindelijk nooit echt tot wasdom is gekomen - ondanks de grote namen (Martin Scorcese, Terence Winter, eerder genoemde Buscemi), het HBO- stempel, het liefdevolle oog voor detail - maar toch had ik meer verwacht. Een Nucky casino, om maar wat te noemen. Er is welgeteld één bar ingericht als een klassieke speakeasy, maar dat betekent vooral dat er wat oude(rwetse) meubels staan. En er zit niemand.

Nee, mensen vind je eerder in het kitscherige Caesar's, het wanstaltige Trump Taj Mahal of het flitsende Bally's ( met beach bar).



Misschien is dat ook helemaal niet erg. Moet je het juist omarmen. Ik heb hier staan drinken met Engelsen die nekpijn kregen van alle rondingen die voorbij huppelden. Ik heb alles geleerd over blackjack van ene Carlos ('Ik heb mijn trouwring al verpand en dit is de huur. Accepteren jullie ook voedselbonnen?'), heb Chinezen ontelbare dollars op tafel zien leggen en heb zelf honderdvijftig dollar verloren. Ik heb jongens gezien die met trots hun id-kaart lieten zien ('Ik was gisteren jarig') en anderen geweigerd zien worden bij een Gentleman's club. Hun neprijbewijs leek misschien echt, maar het dons op hun bovenlip (en korte broek met pet achterstevoren) zei meer dan genoeg. Ik heb mijn funnel cake moeten beschermen tegen meeuwen die rechtstreeks uit The Birds kwamen vliegen en straatverkopers dag en nacht zien ronselen en ritselen. Mannen die in het bloedhete weer een kar vooruit duwen (voor vijf euro brengt ie je naar het volgende casino) schuilden gebroederlijk tegen de zon. En 's ochtends vroeg, wachtend op de bus terug naar New York moest ik plots 911 bellen, omdat een man een heroïneoverdosis had in het toilet.

Ik bedoel maar, Atlantic City is spannend, tragisch, pure kitsch en al met al heel aantrekkelijk. Goh, wie weet, misschien zit daar wel een hele goede serie in.

P.S. De man overleefde het en brabbelde alweer vrolijk door over van alles en nog wat, nadat het ambulancepersoneel hem bij zinnen kreeg.