'Na alle publiciteit vooraf kon het alleen maar tegenvallen,' schreef The Guardian over Wolf Hall, 'maar het was zelfs nog beter dan gehoopt.'

De zesdelige serie over de sluwe staatsman Thomas Cromwell en zijn betrekkingen aan het hof van koning Henry de Achtste die te zien is op de woensdagavond op BBC2, maakte een vliegende start met een eerste aflevering die vier miljoen kijkers trok, waarmee het de best bekeken BBC2-pilot is in tien jaar sinds Rome.

En dat voor het zoveelste Britse koningsdrama. Hoeveel toneelstukken, films en series over historische figuren zoals Henry de Achtste, Thomas Cromwell en Anna Boleyn kan een volk verstouwen? In het geval van de Britten lijkt er geen grens te zijn aan hun appetijt voor mannen met zwaarden in maillot en veer op de muts.

Hoofdrollen zijn voor Homeland-ster Damian Lewis als Henry en Mark Rylance als Cromwell. Vooral Rylance, een Britse vedette die zijn carrière bekroond zag met twee Olivier Awards, twee Tony Awards en een BAFTA, imponeert met zijn genuanceerde, intense spel. 'Het verdriet en de oplettendheid in de ogen van Mark Rylance zijn een BAFTA-waardige performance op zich,' schreef Times- criticus Andrew Billen. Veel lof oogst ook Jonathan Pryce als kardinaal Wolsey.

De serie is gebaseerd op de twee dikke bestsellers van Hilary Mantel, Wolf Hall , 650 pagina’s, en Bring up the Bodies, nog eens 436, beide bekroond met de hoogste Britse literaire onderscheiding, de Man Booker Prize. Daarmee is Mantel de eerste vrouw ooit die die eer te beurt viel. Beide boeken zijn ingedikt tot zes afleveringen van een uur. Sisyphusarbeid moet dat zijn geweest.

Wolf Hall is vijfsterrendrama volgens de Britse pers. Zelfs op basis van maar twee afleveringen durven we daarin mee te gaan; nu al staat buiten kijf dat het behoort tot het allerbeste dat ooit is gemaakt op dit gebied.

Het zijn niet alleen de uitstekende acteerprestaties. De scènes tussen Rylance en Damian Lewis zijn spannend als een zwaardgevecht; verbaal duelleren op het hoogste niveau. Dan is er het uitgelezen script waarin elke zin telt, en boekdelen spreekt. Tot slot de manier van filmen, puur en alleen met daglicht of kaarslicht, waarbij de camera vaak handheld achter zo’n personage aan gaat terwijl die met een kaars in de hand door een kasteel  beent. Het voelt alsof je er zelf bij bent. Zelden kwam de zestiende eeuw zo dichtbij. Dat alles maakt Wolf Hall van een ongekende kwaliteit.

Al was er ook een criticus die verzuchtte: ja leuk, die authenticiteit, maar doe in godsnaam even een lamp aan nu, want ik zie niks ! Wolf Hall laat zich inderdaad het best bekijken met de lampen in de kamer uit , dat vergroot de intimiteit. Ook moet gezegd dat het ingedikte karakter van het verhaal, dat in de boeken breed uit wordt gemeten, maakt dat het waarschijnlijk niet voor iedereen goed te volgen is. Even de wiki van Cromwell lezen doet wonderen. De serie legt overigens wel wat uit, met een tekstje in beeld vooraf, en het is niet nodig alle historische feiten te kennen om er van te genieten.