Dat klinkt tegenstrijdig, maar het is inmiddels C.K.’s handelsmerk. Of het nu in zijn stand-up shows is of in zijn eigen semi-autobiografische serie Louie, de komediant legt de vinger continu op de zere plek. En dan vooral op die van hemzelf. Als kalende vijftiger, een alleenstaande vader met een bierbuik en een vormloze kin kun je tenslotte wel uit de voeten met de grote thema’s als spijt, schaamte en (het uitblijven van) succes.
Wat C.K . daarbij zo verdraaid goed maakt, is zijn drang om constant de grenzen van zijn eigen kunnen – en daarmee ook het medium waarin hij werkt – op te zoeken. Louie laat zich bijvoorbeeld het beste omschrijven als niet een verhaal, maar als een serie scènes. Gedachten over werk, leven en liefde die uitgedrukt worden in momentopnames: borrelpraat met collega’s, ongemakkelijke eerste dates, ijsjes halen met de kinderen. De verhaallijn volgt C.K., niet andersom.
Makke en gebreken
Horace and Pete is op zijn beurt een theaterstuk in televisievorm. De tiendelige serie speelt zich bijna uitsluitend af in een bar, die gerund wordt door de titelpersonages en die tevens hun naam draagt: al honderd jaar geven Horacen en Peten de familiebar over aan hun zonen. De laatste Horace (C.K.) en Pete (Steve Buscemi) zijn de zoveelste in een reeks mannen van middelbare leeftijd met de nodige makke en gebreken. Ze tappen bier, kibbelen wat af, verdunnen de whisky en bespreken de grote wereldzaken.
Het aantal decors blijft daarbij beperkt tot de barkrukken en het appartement boven het café. De gesprekken tussen de bareigenaren en hun al dan niet vaste klanten zijn de enige ‘actiemomenten’: lange gesprekken, die bijna geïmproviseerd lijken en waarin niet wordt gesneden en amper is in gemonteerd. Iemand spreekt, de rest luistert (voor zolang dat duurt) en zo door: geen muziek – tenzij het uit de jukebox komt – en geen lachband. Maar, nogmaals: eigenlijk valt er ook helemaal niet zo veel te grinniken.
‘Van een komediant mag je verwachten dat hij iets komisch maakt, maar laat ik u hierbij waarschuwen: Horace and Pete is geen komedie.’ Het zijn de begeleidende woorden van Louis C.K. bij de tweede aflevering van Horace and Pete, zijn zelf bedachte, zelf gefinancierde en zelf uitgebrachte webserie, waarin dus weinig te lachen valt, maar wel een hoop te genieten. Tenminste, als je ervan houdt te zwelgen in misère.
Horace is een gescheiden man die nul verstand heeft van een bar runnen en vervreemd is geraakt van zijn kinderen. Pete leidt aan een psychische stoornis en heeft niet langer het geld om te voorzien in zijn medicijnen. Oom Pete (een weergaloze Alan Alda) is een racistische, seksistische grijsaard en vaste klant Marsha (Jessica Lange) een alcoholistische oude taart , die klampt aan de laatste beetjes van haar sexappeal. Horace’s zus Sylvia ( Edie Falco) wil niets liever dan de bar verkopen. Geconfronteerd met het feit dat de bar ‘al honderd jaar bestaat’, pareert zij: ‘En honderd jaar ellende is meer dan genoeg. Ellende is iets dat je laat gaan, niet doorgeeft aan je kinderen!’
Complete creatieve vrijheid
We zullen niet veel meer verklappen, temeer ook omdat de kracht van Horace and Pete ligt in de manier waarop het je verrast en doet verstillen. Om die reden ook ging er nul promotie vooraf aan de serie, die per aflevering en tegen een wisselend bedrag van twee tot vijf dollar per uitzending exclusief verkrijgbaar is op de site van C.K. De première werd enkel begeleid door het bericht: ‘Kijk hier eens naar, we hopen dat het bevalt.’
‘Als schrijver heb je altijd het rare gevoel dat, naarmate je het verhaal, de personages en de toon begint te ontvouwen, het publiek het nooit zal kunnen beleven zoals jij het bedoeld hebt, omdat ze door middel van allerlei promotiemateriaal al zoveel weten voordat ze ernaar kijken,’ schreef C.K. later op zijn site. ‘Door de show zo plots te presenteren geef ik jullie de zeldzame kans om het helemaal zelf te ontdekken.’
Als één ding inmiddels duidelijk mag zijn: de komediant doet
het graag op zijn eigen manier. Zo zijn registraties van zijn stand up-shows al
jaren voor een schamele vijf dollar bij hem verkrijgbaar en voor zijn meest
recente tour regelde hij zelf de kaartverkoop. Louie pitchte hij bij zender FX
met de opmerking: ‘Laat mij een pilot maken waar jullie niks mee te maken hebben
. Ik ga je geeneens een idee vertellen, het script laten zien, of überhaupt
laten zien hoe het er uitziet en wie erin zitten. Stuur me gewoon het geld en
laat mij deze show maken.’
Voor Horace and Pete weigerde C.K.
zichzelf te laten sponsoren door diezelfde zender of bijvoorbeeld
streaminggigant Netflix. Met zijn eigen geld kwam tenslotte ook complete
creatieve vrijheid en hij was ervan overtuigd dat zodra mensen de serie hadden
gevonden de productie na enkele afleveringen zichzelf kon betalen.
Het kostte namelijk nogal wat: hoewel het opgezet is als een semi-toneelstuk, is
Horace and Pete op professionele wijze geproduceerd, met een set die tot op elk
detail de bruine kroeg ademt en met een reeks grote namen voor en achter de
schermen.
Twee stappen te ver
Het liep iets
anders, want wie niet mee schreeuwt, dreigt ook ongehoord te blijven. Met als
gevolg dat het publiek Horace and Pete amper wist te vinden en, ook niet
onbelangrijk, daarnaast nog gevraagd werd een kleine investering te doen op
basis van vrijwel nul informatie. Dat bleek voor de meesten twee stappen te ver
.
C.K. werd gedwongen zich in de schulden te steken om de serie te
blijven financieren en om de laatste weken toch maar even een kleine
promotionele rondgang te maken. Eén troost: het hele avontuur zal in de toekomst
waarschijnlijk de basis vormen voor een hele goede grap.
Horace and Pete is verkrijgbaar op de site van Louis C.K.,
louisck.net