De hoofdpersoon van de serie Narcos zal het einde van seizoen 2 niet halen. In 1993 werd Pablo Escobar, ’s werelds beruchtste drugsbaron, in Medellín doodgeschoten door de Colombiaanse
nationale politie.

Toen we Pablo Escobar in seizoen 1 van Netflix’ Narcos achterlieten, was hij net ontsnapt uit zijn zelfontworpen, luxueuze gevangenis La Catedral. Te voet, in de jungle, omsingeld door 4000 soldaten, 250 agenten van Colombia’s elite teams, zeven honden en vier helikopters. ‘There was no way he getting out of this one,’ zegt DEA-agent Steve Murphy’s voice-over in de openingsscène van het nieuwe seizoen. ‘Right?’

Dat Escobar, gespeeld door Wagner Moura, levend en wel de Colombiaanse jungle weet te ontkomen, behoeft geen spoiler alert. Net als dat het geen verrassing zal zijn dat ’s werelds beroemdste en beruchtste drugsbaron het einde van dit tweede seizoen niet zal halen. Op 2 december 1993, een dag na zijn 44ste verjaardag, werd de echte Pablo Escobar in Medellín doodgeschoten door de Colombiaanse nationale politie. Het is de klopjacht van anderhalf jaar die daaraan voorafging waarin de kijker zich vanaf 2 september tien afleveringen lang kan onderdompelen.

‘De rollen zijn dit seizoen omgedraaid,’ zegt hoofdrolspeler Moura in Los Angeles. ‘ De agenten zijn nu de bad guys en Pablo is een man die wordt opgejaagd, terwijl hij zijn vrouw en kinderen probeert te beschermen.’ Niet dat de man – verantwoordelijk voor de dood van honderden, al dan niet duizenden Colombianen – dit keer minder bruut is dan in het eerste seizoen. Escobars laatste achttien maanden waren intens en bloederig. Zo ook seizoen 2 van Narcos.

Google-ervaring

Escobars imperium brokkelt beetje bij beetje af . Zijn mannen vinden met bosjes tegelijk de dood. En zelf is hij vooral op de vlucht, met vrouw, moeder en kinderen bij zich. Maar, zoals agent Murphy’s voice -over zegt: ‘Hoe dichterbij de speciale zoekeenheden kwamen, des te gevaarlijker Escobar werd.’

Het levert meer dan voldoende momenten voor de ‘ Google-ervaring’ op, zoals uitvoerend producent Eric Newman het noemt. De momenten waarop je als kijker even de pauzeknop indrukt om op te zoeken of de heftigste voorvallen in de serie ook in het echt zijn gebeurd. Newman: ‘Heeft Pablo Escobar echt een vliegtuig opgeblazen? Ja! Heeft Pablo Escobar echt de man vermoord die president zou worden van Colombia? Ja!’ Google blijkt, aldus de producent, een extra dimensie te bieden aan de Narcos-kijkervaring.



En de kijker is zelden teleurgesteld in het zoekresultaat. Want in het geval van Escobar en de drugsoorlog is de werkelijkheid vaak absurder dan fictie. ‘Natuurlijk hebben we dingen veranderd of uitvergroot voor dramatisch effect,’ zegt Newman. ‘We spelen vooral met de tijdslijn en sommige personages zijn een samensmelting van meerdere personen. Maar het merendeel van de echt grote gebeurtenissen komt gewoon uit de geschiedenis.’

De producent meent ook dat dit de reden is dat er in Hollywood voor Narcos nog bijzonder weinig met Escobar was gedaan (er zijn wat televisiefilms en een miniserie): er is te veel verhaal om te vertellen in één film. Daarnaast is het grote gevaar dat Escobar als een soort held, een Scarface of Godfather, wordt neergezet.

‘Er is iets aantrekkelijks aan dat soort macht, dat soort woede,’ zegt Newman. ‘Het idee dat je iemand laat vermoorden, omdat hij je niet aanstaat. Dat is een fantasie. Als dat de enige kant is die je mensen laat zien, verheerlijk je het personage.’ En dat is iets dat de makers van Narcos nooit hebben willen doen. Newman: ‘Als je het verhaal vertelt van een man die zo veel mensen heeft vermoord, in het land waar hij die mensen heeft vermoord, heb je een enorme verantwoordelijkheid.’

War on Drugs
Een verantwoordelijkheid die ook Wagner Moura voelde. De acteur die afkomstig is uit Brazilië en dus Portugees spreekt, woonde voor het filmen van het eerste seizoen een tijdje in Colombia om zich de taal eigen te maken: ‘De periode die wij neerzetten, is amper 25 jaar geleden. Iedereen in Colombia, zeker in Medellín, kent wel iemand die is omgekomen tijdens de drugsoorlog.’

Aan de andere kant ontmoette hij tijdens zijn researchreis naar het land, en in Barrio Escobar in Medellín in het bijzonder, mensen die de drugsbaron nog steeds zien als een heilige, een soort Robin Hood. ‘En ik kan het ze niet kwalijk nemen. Zeker in Latijns-Amerikaanse landen zijn het de drugsbazen die de ruimte innemen die door de overheid wordt opengelaten. Als je in een arme buurt woont en niets hebt, en je de overheid alleen kent in de vorm van de politie die niet aan jouw kant staan, ben je blij met iemand die je een huis geeft.’

De vrees dat een serie over de drugsstrijd in Colombia, waar zelfs de buurman van de buurman van de tante van Escobar een boek heeft geschreven over de door geweld geteisterde jaren, in het land zelf niet goed zou worden ontvangen, bleek ongegrond. ‘Mensen zijn blij met de nauwkeurigheid waarmee we het verhaal hebben verteld en de balans waarmee we ook de Colombiaanse kant laten zien,’ zegt Newman. ‘Men was de bang dat we naar Colombia zouden afreizen om te vertellen hoe een stel heroïsche Amerikanen Pablo Escobar had gevangen.’

Maar, zeggen Newman en Moura, als Narcos iets niet is, dan is het een serie die de Amerikanen er mooi opzet. De DEA-agenten zijn niet zelden net zo fout als de sicarios waar ze op jagen. Newman: ‘Het is eerder een verhaal van enorme slechteriken en slechteriken.’

Is met de dood van Pablo Escobar ook de Netflix-serie ten einde? Nee, zegt Newman. ‘We hebben het niet voor niets Narcos en niet Pablo Escobar genoemd. Er zijn nog heel veel verhalen te vertellen. Colombiaanse cocaïne komt nog steeds via de grens met Mexico Amerika binnen. En als onze show hopelijk iets laat zien, dan is het dat de War on Drugs de afgelopen dertig jaar niets heeft uitgehaald.’