1984. Eigenlijk zit alles wat je moet weten over de sf-horrorserie Stranger Things al verstopt in dat jaartal. En nee, dit is geen verwijzing naar de klassieker van George Orwell, maar naar een paar van de best bezochte films van dat jaar. Neem bijvoorbeeld Ghostbusters of A Nightmare on Elm Street, de film waarin we voor het eerst kennismaakten met de demonische Freddy Krueger. In hetzelfde jaar verscheen ook Firestarter, een (minder geslaagde) Stephen Kingverfilming over een paranormaal meisje dat wordt achtervolgd door een schimmige overheidsinstantie, met een bijzondere soundtrack van de Duitse synthpoppioniers Tangerine Dream.
1984 was tevens het jaar dat tweelingbroers Matt en Ross Duffer werden geboren in de buitenwijken van Durham, North Carolina, of – naar Amerikaanse begrippen – in the middle of nowhere. Daar groeiden ze op met een stevig mediadieet, bestaande uit de beste werken van Steven Spielberg (E.T. the Extra-Terrestrial, The Goonies), Stephen King (It, Stand by Me, The Shining), John Carpenter (The Thing, Halloween) en Wes Craven, van het eerder genoemde Nightmare on Elm Street. Jongetjes waren het, die in navolging van hun helden super 8-filmpjes maakten over allerlei soorten griezels en bovennatuurlijke verschijnselen.
Tegen die achtergrond geldt Stranger Things bijna als een lotsbestemming. De Netflixserie draait in eerste instantie om Mike, Lucas en Dustin – drie heel normale prepubers uit het slaperige dorpje Hawkins die in de herfst van 1983 verstrikt raken in abnormale zaken als hun vriend Will vermist raakt. Ze ontmoeten Eleven, een telekinetisch begaafd meisje dat achterna wordt gezeten door een schimmige overheidsinstantie en nemen het op tegen een gezichtloos monster uit een demonische dimensie. Daaromheen bewegen ook nog Mikes oudere zus Nancy (naar Nancy Wheeler uit Elm Street) en Wills moeder, Joyce (gespeeld door eighties- en nineties-icoon Winona Ryder). De soundtrack wordt verzorgd door de obscure synthpopadepten van Survive.
Typografie
Goed, je zou het ongeïnspireerd kunnen noemen, ware het niet dat Stranger Things zo’n overduidelijke liefdesbrief is aan de jeugd van de makers (en die van vele anderen) dat het eerder een hommage is dan plagiaat. Daartoe getuigen ook de lyrische reacties die de serie vorig jaar kort na verschijnen al losmaakte: de pers was razend enthousiast en het internet werd binnen afzienbare tijd overspoeld door odes aan en analyses van Stranger Things door fanatieke kijkers.
Zo stortten de fans zich niet alleen op de bijzondere typografie van de titelsequentie – die knipoogt naar de covers van oude Stephen King-paperbacks en willekeurige avonturenboekjes – maar zetten ze ook een internetcampagne op rond het geliefde, maar helaas ook (spoiler!) verdwenen personage Barbara (#JusticeForBarb), creëerden ze een pop-upcafé geheel in Stranger Things-stijl en lanceerden ze de band Survive niet alleen met een Amerikaanse, maar zelfs ook met een Europese toer. Zo deden de Texaanse synthesizerliefhebbers begin dit jaar nog het Amsterdamse poppodium Bitterzoet aan.
Er waren vorig jaar weinig series die zo tot de verbeelding spraken als Stranger Things. Vanaf 27 oktober gaat het tweede seizoen van start.
Still uit seizoen 2 van Stranger Things
Filmkorrels
Dergelijk succes behaal je dus niet enkel op basis van nostalgie. Stranger Things is boven alles goed gemaakt, geschreven en geacteerd. Zo zorgzaam waren de broertjes Duffer bijvoorbeeld in het nabootsen van de griezelige, groezelige en gruizige sfeer van jarentachtigfilms dat zij daadwerkelijk een laag filmkorrels uit die periode gebruikten. Sterker nog, onlangs kwamen de twee in de media met het expliciete verzoek aan fans om hun televisie-instellingen aan te passen voor ze aan het tweede seizoen begonnen. Hd, oké, maar meer ook niet. Kijken op tablet of telefoon geldt al helemaal als heiligschennis.
Pretentieus? Natuurlijk, maar het toont tegelijkertijd wel de moeite die erin gestopt is om Stranger Things geen slap aftreksel te laten zijn van een willekeurige Spielbergfilm. Zo passeerden ook honderden kindacteurs de revue voordat de rollen van Mike, Lucas, Dustin en Eleven verdeeld werden: een vertrouwen dat noch zij, noch de volwassen acteurs beschamen.
Is Stranger Things daarmee de perfecte serie? Dat natuurlijk ook niet. Wie zichzelf zo schatplichtig maakt aan een specifiek genre en aan een bepaald tijdsbeeld beperkt zichzelf ook. Zo is het bij voorbaat al praktisch onmogelijk een Spielberg, Craven of Carpenter te evenaren: wie op zoek is naar de echte sfeer van jarentachtigsciencefiction, moet gewoon kijken naar jarentachtigsciencefiction. Stranger Things kan daardoor nooit tippen aan E.T. Wat overigens niet betekent dat de serie slechter is dan Firestarter.
Het tweede seizoen van Stranger Things is vanaf 27 oktober beschikbaar bij Netflix. Daar is ook het eerste seizoen bij te bekijken.
Stranger Things 2: waar zijn we?
Stranger Things 2 pakt de draad een jaar na het eerste seizoen op: Will (Noah Schnapp) is weer terug bij zijn vrienden en zijn famillie en eigenlijk is hij ook een beetje terug bij af. Zo wordt hij geplaagd door verschrikkelijke visioenen over de duistere wereld waarin hij het vorige seizoen gevangen zat - tenminste, hij hoopt dat het slechts visioenen zijn. Als Hawkins wederom bedreigd wordt door bovennatuurlijke verschijnselen, begint een nieuw avontuur voor hem, Mike, Lucas, Dustin en de rest.
'We zijn filmjongens en daarom hebben wij het tweede seizoen vanaf het begin af aan benaderd alsof het een vervolg is,' schetsten de broertjes Duffer de opzet van van Stranger Things 2 onlangs tijdens een perstoer. 'Het borduurt voort op veel ideeën uit de eerste serie, maar we introduceren ook nieuwe gevaren, situaties en mysteries, die aan het einde grotendeels in- en opgelost zullen zijn.'