‘Kleed je als een snol en je wordt behandeld als een snol. Maar kleed je als een weduwe…’ De Britse Hester heeft duidelijk al een zwaar leven achter de rug voordat ze zich in 1900 in koloniaal Australië opnieuw uitvindt. Vaarwel Hester, hallo weduwe Appleyard.
Diep in de Australische outback richt ze Appleyard College for Young Ladies op, dat ze met fluwelen stem en ijzeren hand tot een succes weet te maken. Hoe broos dat succes is, blijkt wanneer op Valentijnsdag drie ‘jongedames’ tijdens een schooluitje verdwijnen in het spookachtige Hanging Rockgebergte. De meisjes worden nooit teruggevonden, wat grote gevolgen heeft voor de reputatie van de school en de geestelijke gezondheid van de weduwe.
Als dit gegeven u bekend voorkomt, dat kan kloppen. Het is afkomstig uit Joan Lindsays roman Picnic at Hanging Rock uit 1967 en werd acht jaar later wereldberoemd door Peter Weirs verfilming. En nu is er ook een zesdelige tv-serie, waaruit bovenstaand citaat afkomstig is.
Een remake van Weirs nog altijd ijzersterke, broeierige film zou nergens op slaan, maar een serie voegt wel degelijk iets toe. Om te beginnen ruim vier uur (de film duurt iets meer dan anderhalf uur, de serie bijna zes) en die tijd wordt door scenarioschrijver Beatrix Christian en regisseur Larysa Kondracki goed besteed. We komen meer te weten over de verdwenen meisjes, maar vooral over de mysterieuze weduwe Appleyard, die in Weirs film weinig meer is dan het tweedimensionale kwaad.