De Amerikaanse president is tijdens een staatsbezoek aan Zweden spoorloos verdwenen. Het zwaarbeveiligde gebouw dat de lokale politie speciaal voor de gelegenheid heeft uitgekozen als tijdelijk presidentieel gastenverblijf, blijkt een geheime ingang naar een oud tunnelcomplex te hebben dat door heel Stockholm loopt. De deur, verstopt achter een staatsportret van koningin Astrid, was onopgemerkt gebleven voor alle veiligheidsdiensten, waaronder de FBI en de Amerikaanse Secret Service.
Het moment waarop de verblufte Zweedse en Amerikaanse agenten zich realiseren dat ze zoiets cruciaals over het hoofd hebben gezien, is ook het moment waarop je je als kijker beseft dat Modus wellicht niet de beste crimeserie is die de laatste jaren uit Scandinavië kwam. Iets dat ogenblikken later nog benadrukt wordt wanneer de hoofdpersoon, crimineelpsycholoog en profiler Inger Johanne Vik (Melinda Kinnaman), alleen wordt gelaten in de ruimte en zonder begeleiding – als eerste – de trap naar de tunnel afdaalt.
‘De Amerikaanse president is net ontvoerd! Wáár is de Secret Service? Waarom is dat hele gebouw niet in totale lock down? Je verpest het sporenonderzoek! Hoezo ben jij daar zonder begeleiding Inger Johanne?!’ zijn slechts een aantal dingen die zich schreeuwend opdringen tijdens het kijken. Waarna je met een glimlach en hoofdschuddend terug in de bankkussens zakt en verder kijkt. Want ondanks de gapende gaten in de plot, is Modus zeer vermakelijk.