De ontmoeting tussen hoofdpersonen Sharon (Sharon Horgan) en Rob (Rob Delaney) in de eerste aflevering van Catastrophe is exemplarisch voor deze slimme en oprecht grappige serie. De twee komen toevallig naast elkaar in een drukke Londense bar te staan. Als zij – een lerares van Ierse afkomst – vraagt waarom hij alleen cola drinkt, vertelt hij – een Amerikaan op zakenreis – zonder gêne dat hij niet meer drinkt sinds het moment, jaren eerder, dat het hem dun door de broek liep op zijn broers trouwdag. Zij lacht gecharmeerd. Hij betaalt haar drankje. Niet veel later trekken ze elkaar de kleren van het lijf in zijn hotelkamer.
Catastrophe, een serie die al werd uitgezonden en geprezen in Engeland en Amerika en nu eindelijk in ons land te zien is, is in de kern een romcom. Alleen dan ontdaan van alle gezapige, voorspelbare romantiek van een gemiddelde Hollywoodfilm én vier seizoenen, dus 24 afleveringen lang. Catastrophe is eerder de rommelige werkelijkheid die begint nadat de hoofdpersonen elkaar hebben gevonden en het echte leven begint. In dit geval met een ongeplande zwangerschap – het resultaat van Sharon en Robs six night stand – en een razendsnel huwelijk (vanwege de baby en om visumproblemen te voorkomen). Geen recept voor een klassieke happily ever after, en toch kun je als kijker niet anders dan glimlachen.
Dit laatste komt vooral door de onmiskenbare chemie tussen de twee hoofdrolspelers, Horgan en Delaney, die de serie samen ontwikkelden en schreven. De twee makers en acteurs, in het echt gelukkig getrouwd met andere partners, ontmoetten elkaar op Twitter en vonden elkaar in hun vergelijkbare, bijna sarcastische kijk op het huwelijk. Tijdens een van hun eerste ontmoetingen in het echte leven, grapte Horgan dat ze gescheiden zou zijn, als scheiden niet zo moeilijk was. Delaney omschreef het huwelijk in zijn stand-up routines als volgt: regelmatig jezelf met een kaasschaaf bewerken, je partner met een kaasschaaf bewerken en de twee open, bloedende delen samenvoegen zodat ze samen kunnen helen tot één verminkt wezen. ‘Ik vond de bruutheid daarvan geweldig’, zei Horgan in een interview met The New Yorker. ‘En tegelijkertijd was het ook een soort van romantisch.’
Hetzelfde kan gezegd worden van Catastrophe.