De televisiekijker vergrijst. Dat is geen nieuw bericht: al een paar jaar lang krijgen we te horen dat jongeren televisie steeds meer links laten liggen (die kijken tenslotte liever naar YouTube of Netflix) en de lineaire kijktijd neemt met elk nieuw onderzoek een beetje af. Ook in 2018 keken we met z’n allen gemiddeld weer vijf minuten minder naar de buis dan het jaar ervoor.
Eén dorpje biedt echter dapper verzet. Dat van de 65-plussers, niet alleen de grootste groep televisiekijkers (gevolgd door de categorie 50- tot 64-jarigen), ze keken het afgelopen jaar ook nog eens méér televisie dan in 2017. Kortom, het oude medium wordt langzaamaan ook een ouderenmedium.
Het populairste programma onder die doelgroep mag daarbij geen verrassing heten: dramaserie Het geheime dagboek van Hendrik Groen van Omroep Max, over het leven in een verzorgingstehuis en over de rebellenclub Omanido (Oud maar niet dood), scoorde het allerbest. Zelfs beter dan Boer zoekt vrouw en het achtuurjournaal.
Afijn, tot zover de statistiek. Het moge duidelijk zijn dat de oudere doelgroep er een is waar rekening mee gehouden moet worden. Dat had Jan Slagter in 2002, toen hij Max lanceerde, al goed in de gaten. Wat echter opmerkelijk is, is dat daar op het gebied van drama nu pas naar gehandeld wordt.
Oudere personages zijn natuurlijk al jaren op televisie te zien, maar zelden in glansrollen, laat staan hoofdrollen. Lange tijd waren er eigenlijk maar twee smaken: oud en wijs of oud en lastig. In het eerste geval gaf oma of opa goede raad, in het tweede versjteerde zij of hij het familie-etentje met ongepaste of raadselachtige archaïsche opmerkingen, vaak seksistisch, racistisch of allebei. Hetzelfde gold in hoge mate voor films.