Emily Dickinson als rebelse millennial in nieuwe serie van Apple TV+

Of Apple TV+ een succes gaat worden moet nog blijken, maar in een ding zijn ze alvast geslaagd: het ontketenen van een dampende literaire controverse. Het paradepaardje van de nieuwe streamingdienst is namelijk een tiendelige comedyserie over Emily Dickinson, de dichteres die, zeker in Amerika, de status van een negentiende-eeuwse Shakespeare heeft.

Het populaire beeld van Emily Dickinson was lang dat van de kluizenaar die zich, gehuld in witte jurken, opsloot in haar kamer en uitsluitend met de buitenwereld communiceerde door een gesloten deur. Een getroebleerde geest, geobsedeerd door de dood, die haar geniale poëzie niet wilde publiceren. En dan is daar ineens Dickinson, een serie waarin de jonge Emily opiumparty’s geeft als haar ouders niet thuis zijn, wilde seks heeft met haar schoonzusje Susan en ‘go fuck yourself’ zegt tegen de legendarische natuurdichter Henry David Thoreau. Hoe zijn deze twee extremen met elkaar te rijmen? En waar komt dit beeld van Emily als lesbische losbol vandaan? Alena Smith, die de serie bedacht en het script schreef, verklaarde dat het iedereen vrij staat zijn eigen Emily te creëren en dat dit haar versie is. Hoewel lang niet elke gebeurtenis historisch correct is, heeft Smith haar huiswerk grondig gedaan.

Ze las naar eigen zeggen alle biografieën die er verschenen zijn (en dat zijn er veel) en maakte van Dickinson vervolgens een gothic horrorshow, waarin Emily zich gedraagt als een geile, rebelse millennial. De muziek in de serie is heel 2019 (het titelnummer is van Billie Eilish) en Smith heeft zich in bochten gewrongen om enige culturele diversiteit in het gesegregeerde Amherst van 1850 te brengen door een zwarte en een Aziatische student op te voeren.

Is de nadruk op die seksuele relatie met schoonzusje Susan ook een gevolg van de wens Emily zo modern mogelijk te representeren? Niet volgens literatuurprofessor en Dickinsonkenner Martha Nell-Smith, die de correspondentie tussen Emily en Susan bestudeerde en tot de conclusie kwam dat hier sprake was van een liefdesrelatie. Volgens haar is iedereen er inmiddels van overtuigd dat Emily en Susan veel meer waren dan hartsvriendinnen. Ook over de rest van de serie, die ze extravagant en speels noemt, is ze ondanks de vele dichterlijke vrijheden wel te spreken. Niemand moet denken dat dit een accurate weergave is van Emily’s leven, maar het werd hoog tijd haar eens te zien als de sociale, vrolijke, assertieve jonge vrouw die ze ook was.