De achtdelige thriller Morten is gebaseerd op de gelijknamige trilogie van Anna Levander. Dit is het pseudoniem van parlementair verslaggever Dominique van der Heyde en haar ex-vrouw, schrijver Annet de Jong. Jean van de Velde regisseert en schreef met Barbara Jurgens het scenario.
Morten Mathijsen, een overtuigende hoofdrol van Peter Paul Muller, is een succesvol politicus op weg naar het premierschap. Het thuisfront is ook in orde, met een fotogenieke vrouw en drie plaatjes van dochters. Op wat lastige politieke tegenstanders na lijkt er geen vuiltje aan de lucht. Maar al in de eerste aflevering begint dit plaatje kreukels te vertonen. Er is wat met zijn vrouw, die elke aflevering onberekenbaarder wordt, en ook wat met Mortens eigen verleden.
Er zit een lijk in de kast, een incident op een uit de hand gelopen verkiezingsfeestje jaren terug. De dochter van een van de gasten op dat bewuste feest, de plat-Haagse Kelly – een geweldige rol van de pas 25-jarige Claire Bender – wil achterhalen wat er die nacht is gebeurd met haar destijds verdwenen vader. Als ze ontdekt dat Morten Mathijsen ermee te maken heeft, verzint ze een manier om bij hem in de buurt te komen: ze wordt zijn stagiaire. In no time leert ze als een eigentijdse Eliza Doolittle ABN en meet ze zich een keurig uiterlijk aan. Het werkt: niemand op het Binnenhof die ook maar enige reserve toont ten aanzien van de nieuwkomer – Morten vraagt veel suspension of disbelief. Kelly schopt het tot de inner circle van Mathijsen en komt steeds dichter bij de waarheid. Maar ze heeft meer noten op haar zang.
Alsof dit allemaal nog niet genoeg is, valt Morten voor zijn knappe campagneleider, die wél de pit heeft die zijn wereldvreemde echtgenote ontbeert. De wannabe-premier heeft dus steeds meer te verbergen. De vraag wanneer dit kaartenhuis instort, hangt als een zwaard van Damocles boven de serie.
Het is wel te hopen dat de figuur van Morten niet model staat voor Van der Heydes kijk op de politiek. Hij heeft een Frank Underwood-achtige schaduwkant, die al vroeg in de serie wordt onthuld. Slim bedacht, want bij alles wat hij daarna doet vreest de kijker steeds het ergste. Pas de tweede helft van de serie, als de politiek meer ruimte krijgt en de spanning toeneemt, komt Morten echt op stoom. De cliffhanger aan het eind, waarin Kelly een grote rol speelt, is misschien niet origineel, maar maakt wel nieuwsgierig. Op naar seizoen twee.