Netflixserie Dix pour cent: opgewekte ode aan de filmwereld

Het is waarschijnlijk de mooiste aflevering van Dix pour cent: die waarin Isabelle Huppert, van wie bekend is dat ze altijd overbooked is en soms wel zes films per jaar doet, een karikatuur van zichzelf speelt. We zitten in het derde seizoen, aflevering 4. Overdag speelt Huppert in een Amerikaanse film, ’s avonds in een Franse. Beide worden opgenomen in Parijs. Terwijl Huppert met haar agent in de auto zit om van de ene naar de andere film te racen, gaat haar telefoon. Ze is dat radio-interview toch niet vergeten? Even later horen we Huppert in alle rust op de radio filosoferen over de cinema en het acteervak, terwijl we zien hoe haar agent zenuwachtig bij de auto staat te wachten. Nog iets later rijden ze weer door Parijs, langs de Arc de Triomphe, met klassieke filmmuziek op de achtergrond, terwijl Huppert inmiddels rechtop staat in haar stoel en via het open dak de avondlucht opsnuift.

Het zijn dit soort bizarre, filmische scènes die Dix pour cent – Engelse titel: Call My Agent! – bijzonder maken. De serie van France 2, vol mooie plaatjes van Parijs en Franse glamour met een knipoog, werd op Netflix een wereldwijd succes. Nicole Kidman en Keira Knightley zijn fan, als we showrunner Fanny Herrero mogen geloven. Inmiddels zijn er enkele remakes in andere landen onderweg, terwijl showrunner Herrero na drie seizoenen Dix pour cent werd weggepikt door Netflix om nieuwe series te gaan maken. In een interview met LGBT-blad Têtu zei Herrero: ‘Het gevaar bij zo’n format is dat je afleveringen gaat maken zoals je yoghurt produceert.’ Zonder Herrero werd er nog een vierde seizoen gemaakt en toen werd bekendgemaakt dat er geen vervolg zou komen. Een overweging daarbij was dat het toch niet makkelijk bleek om elke keer weer een Franse ster bereid te vinden zichzelf te spelen, dikwijls met een flinke dosis zelfspot.

Zo zien we in aflevering 1 van het derde seizoen een tot wildeman getransformeerde Jean Dujardin, de acteur van The Artist die bekend staat om zijn gelikte, James Bond-achtige verschijning. Na zes maanden draaien in het bos voor een filmproject getiteld De deserteur is hij één met de natuur geworden en niet meer in staat om zijn volgende rol te spelen, als bankier in de kille zakenwijk La Défense. Wie mag het oplossen? Precies, zijn agent. Dat is Andréa, een lesbische jonge vrouw die in seizoen 3 leiding geeft aan het agentschap ASK (Agence Samuel Kerr, vernoemd naar de oprichter die in de eerste aflevering tijdens een vakantie in Brazilië stikte in een ingeslikte wesp).

Andréa wordt bijgestaan door de charmante maar ietwat onhandige Gabriel, een typische ‘bobo’ (bourgeois-bohème) die de hippe wijken van Parijs op zijn knalrode scooter doorkruist, en de oudgediende Arlette, met het uiterlijk van Juliette Gréco en een hondje dat Jean Gabin heet. Natuurlijk is er ook een bad guy, de gehaaide senior agent Matthias, die over alle valsheid en geliktheid beschikt die vereist zijn voor het vak van filmagent in Parijs. Gabriel is dan weer te aardig voor de slangenkuil van de Franse filmwereld, terwijl Andréa zo ongeveer de juiste balans weet te vinden.

Het idee voor Dix pour cent ontstond al in 2006, toen producent Dominique Besnehard besloot dat hij een serie wilde maken gebaseerd op zijn ervaringen als agent bij het Parijse agentschap Artmédia. Hij ontwikkelde het concept met Canal+, maar na enige tijd bleek dat Canal+ een serie beoogde met een meer cynische insteek. Dat paste niet bij Dix pour cent, vond Besnehard, die zijn serie toch vooral als een opgewekte ode aan de filmwereld bedoeld had. Scenarist Fanny Herrero werd erbij gehaald om het format verder uit te denken, en filmregisseur Cédric Klapisch (Un air de famille, L’Auberge espagnole) werd bereid gevonden de artistieke leiding van de serie op zich te nemen.

Zo ontstond de succesformule van Dix pour cent, dat in 2015 op France 2 van start ging, met een bijzondere hoofdrol voor Camille Cottin als de lesbische Andréa: een vrouw met het uiterlijk van een elegante Parisienne, maar met de power van een macha, in een mannenwereld. In de eerste seizoenen vindt ze haar grote liefde, terwijl ze in seizoen 3 bevalt van een kind. De verwekker is start-upmiljonair Hischam, die ASK zojuist heeft opgekocht en met wie Andréa op een dronken avond in bed belandt. Dit gegeven leidde tot kritiek uit de homowereld: is er eindelijk eens een serie over een lesbisch stel met een kind, werd er gezegd, en dan moet het weer op een ouderwets heteroseksuele manier verwekt zijn.

Het vierde seizoen begint met een mooie gastrol voor Charlotte Gainsbourg, die een goede vriend niet teleur wil stellen wanneer hij haar vraagt voor een hoofdrol in zijn absurde sciencefictionfilm. Maar al snel blijkt dat het script belabberd is en dat hij niet kan regisseren. Andréa verzint een list om Gainsbourg van het project te verlossen, wat tot kolderieke situaties leidt. Ja, het is wel weer leuk, maar je merkt dat Klapisch en Herrero er niet meer bij betrokken zijn. Je mist de gekte van de episodes met Dujardin en Huppert, of de intimiteit van de aflevering met een kwetsbare Monica Belluci.

Ondertussen kunnen we alleen maar dromen van de afleveringen van Dix pour cent die we nooit zagen: die met sterren voor wie de scenaristen vaak al een hele aflevering hadden geschreven, maar die weigerden in Dix pour cent ‘zichzelf’ te spelen: Sophie Marceau, Gérard Depardieu en Catherine Deneuve. Maar wie weet gaat het alsnog gebeuren, want eind januari werd bekend dat producent Dominique Besnehard toch een vijfde seizoen van Dix pour cent wil maken en zelfs een Dix pour cent-film, die hij wil draaien in New York.