Wat gaat er door je heen als je plotseling moedwillig het kanaal inrijdt met je dochter en een buurmeisje in de auto? Ben je dan een harteloos monster, een gestoorde gek of een slachtoffer van ongeziene omstandigheden? Pers en publiek weten het zeker: Connie Mortensen (gespeeld door Denise Gough) is een monster. Ze heeft zelfs al haar eigen bijnaam: ‘Yummy mummy monster’. Hoewel alle betrokkenen het incident overleven, kan Connie zich opmaken voor een gevangenisstraf van minstens dertig jaar. Wat niet helpt, is dat Connie geen spijt kan betuigen, omdat ze zich niets herinnert van de bewuste nacht.
Aan forensisch psychiater Emma (Emily Watson) de taak om uit te zoeken of dat geheugenverlies echt is, of een leugentje om bestwil. Ze mag Connie niet veroordelen, maar dat blijkt in de praktijk nog tamelijk lastig. Connie lijkt een gewetenloze, manipulatieve vrouw die niets wil (of kan) prijsgeven. En dan wordt Emma zélf ook nog gekweld door een hevig trauma: een zwakke plek die Connie tijdens hun gezamenlijke praatsessies moeiteloos blootlegt.
De relatie tussen patiënt en psychiater raakt daardoor verstoord, maar Connie en Emma lijken elkaar wél langzaam te vinden in elkaars turbulente voorgeschiedenis. Daarbij ontkomt de serie er niet aan om Connie menselijk te maken, want niemand gaat urenlang mee in de zielenroerselen van een (potentiële) kindermoordenaar. In flashbacks leren we daarom meer over Connie’s ogenschijnlijk zorgeloze gezinsleven met man en kind. Het maakt haar actie nog ongrijpbaarder: waarom doet een doodgewoon iemand ineens zoiets verschrikkelijks?
De serie vormt daarmee een mooie aanvulling op het ‘whydunit-genre’. In dat genre draait het niet om de vraag wie een misdaad heeft gepleegd, maar vooral om de vraag waarom iemand dat heeft gedaan. In dat opzicht volgt Too Close het stramien van Netflixserie The Sinner, waarin normale mensen ook ineens de gruwelijkste dingen doen, en waarin een (vaak zélf getormenteerde) buitenstaander moet graven in een traumatisch verleden. De werkelijkheid blijkt daarbij vaak veel complexer dan in eerste instantie gedacht.
Hoewel Too Close soms wat onnodige zijpaden inslaat, maakt schrijver Clara Salaman slim duidelijk dat we nooit té snel moeten zijn met ons oordeel. De term ‘Yummy mummy monster’ kan nog zo lekker over de tong rollen: een monster is doorgaans nooit zomaar een monster. Het resulteert in een spannend psychologisch drama, met twee hoofdrolspelers op de toppen van hun kunnen.