WandaVision: lekker vreemde sitcom op Disney+

WandaVision is waarschijnlijk een van de meest gewaagde dingen die Marvel tot dusver op film en tv heeft gedaan. En dat zegt veel: het bedrijf maakte een reeks serieuze actiefilms waarin een wasbeer de stem van Bradley Cooper heeft.

Maar wat WandaVision zo gewaagd maakt, is hoe ver de serie van het Marvel-stramien afwijkt. Hier worden geen steden door vechtende halfgoden met de grond gelijk gemaakt. De spectaculairste actie in de eerste aflevering is het moment waarop hoofdpersoon Wanda met haar heksenkracht een paar kreeften uit het raam laat vliegen. Dit omdat ze niet wil dat het bezoek - de baas van haar man Vision en zijn vrouw - ziet dat ze het diner voorbereidt door borden en pannen door de lucht te laten zweven.

WandaVision is Marvels eerste serie voor Disney+. De streamer heeft al alle blockbusters van het Marvel Cinematic Universe in de catalogus, en met een flinke lijst miniseries wordt dit universum de komende tijd uitgebreid. Dat is vergelijkbaar met de manier waarop Star Wars werd aangevuld met de uiterst populaire serie The Mandalorian (ook op Disney+). In maart komt The Falcon and the Winter Soldier en in mei Loki. Voor de komende jaren zijn onder andere Ms Marvel, She-Hulk en Hawkeye aangekondigd.

Hoe die series eruit gaan zien, is nog voer voor speculatie. Maar deze eerste toevoeging belooft in ieder geval dat Marvel Studios niet bang is om tegen de stroom in te zwemmen. In plaats van WandaVision in een vertelvorm te gieten die lijkt op de Avengers-films waarin Elizabeth Olsen en Paul Bettany voor het eerst hun opwachting maakten als heks Wanda Maximoff en haar man, androïde Vision, of te stijlen naar de Marvel-series van Netflix zoals het donkere Jessica Jones, is WandaVision een klassieke sitcom. Letterlijk.

De eerste aflevering is in zwart-wit en lijkt nog het meest op The Dick van Dyke Show uit de vroege jaren ‘60, inclusief de heerlijk cheesy begintune en lachend publiek. De volgende aflevering doet meer denken aan Bewitched, dat in de tweede helft van de jaren ’60 speelde. En aflevering drie (meer werd nog niet beschikbaar gesteld aan recensenten) is in kleur en kruipt richting series uit de vroege jaren ’70, zoals The Mary Tyler Moore Show en The Brady Bunch. Het is afwachten hoever de serie de geschiedenisladder van de Amerikaanse sitcom beklimt, maar jaren ’80 komedieserie Family Ties met Michael J. Fox is al genoemd als inspiratie.

Wie Avengers: Infinity War uit 2018 heeft gezien, weet dat Vision aan het einde doodgaat. Twee keer zelfs. Maar in WandaVision is hij levend en wel en lijken hij en Wanda hun ‘happily ever after’ te hebben gekregen. Al moeten ze wel zorgen dat hun ware identiteit – zij heks, hij androïde – verborgen blijft voor hun nieuwsgierige buren in hun idyllische buitenwijk vol aangeharkte gazonnetjes en witte tuinhekjes. Dit levert in aflevering twee een prachtige scène op als Vision een stukje kauwgom inslikt waarna hij bijna vastloopt. Iets dat zich bij androïdes kennelijk uit als dronkenschap, en Bettany blijkt een meesterkomiek.

Beide acteurs zijn sowieso op hun plek in de klassieke sitcom structuur, met perfecte timing en een geloofwaardige en warme onderlinge chemie. En ook de bijrollen zijn geweldig gecast.

Waarom Wanda en Vision in deze alternatieve werkelijkheid vastzitten, is het grote mysterie van de serie. Heeft Wanda deze illusie voor zichzelf gecreëerd om te ontsnappen aan een veel duisterder wereld. Of zit ze er gevangen? Duidelijk is wel dat er iedere aflevering een stukje van Wanda en Visions perfecte sitcom-leventje afbrokkelt.

De rijkelijk rondgestrooide easter eggs - een feestje voor de Marvel-fan - beloven daarnaast dat er naar iets groots wordt toegewerkt. Al is het te hopen dat de ontknoping niet te snel komt, want WandaVision in deze vorm is heerlijk vreemd. En daar mogen we best even van genieten.