Het tweede seizoen van Russian Doll is minder briljant (maar nog steeds een fijne trip)

‘Niet doodgaan’ en ‘leven’ zijn twee hele verschillende dingen. In het eerste seizoen van Russian Doll moesten Nadia (Natasha Lyonne) en Alan (Charlie Barnett) het eerste leren, nadat ze vast kwamen te zitten in een lugubere tijdslus waarin ze keer op keer dood gingen, weer wakker werden, opnieuw stierven en weer wakker werden. Alsof ze zich bevonden in een soort bloederige Groundhog Day. Pas toen ze ontdekten hoe ze hun eigen dood konden voorkomen, lukte het ze deze cirkel te doorbreken.

In het nieuwe, tweede seizoen speelt het universum opnieuw een spelletje met de twee New Yorkers en deze keer lijkt de boodschap te zijn dat ze niet alleen moeten zorgen dat ze niet sterven, maar ook moeten leren léven. En dat laatste blijkt een stuk ingewikkelder dan het klinkt.

We treffen Nadia een paar dagen voor haar veertigste verjaardag - wat ze niet erg vindt want ze is ‘toch nooit jong geweest’. Er zijn vier jaar verstreken sinds de belevenissen uit het eerste seizoen, maar heel veel lijkt er niet te zijn veranderd in haar leven. Nadia is nog steeds niet succesvol gestopt met roken. Praat als een oud New Yorks mannetje. Spuugt de ene na de andere oneliner uit: ‘Mijn longen zijn in essentie twee verschrompelde Nick Caves’. Of: ‘Iedere keer dat je mij complimenteert, krijgt een kakkerlak z’n vleugels’. (En ze spreekt het woordje cockroach nog steeds uit als ka-ka-rootsj.)

Ze ziet Alan nog regelmatig, al is het maar om te checken of ze nog steeds op dezelfde tijdlijn zitten. Ook Alan lijkt trouwens niet heel veel gegroeid te zijn, aangezien hij zonder enig enthousiasme en zonder resultaat de blind dates ondergaat die z’n moeder voor hem regelt. ‘Ik denk dat het leven gewoon zo hoort te voelen,’ zegt hij tegen Nadia als ze vraagt of hij gelukkig is.

Het enige dat wezenlijk anders is - naast dat Nadia haar oversized grijze winterjas uit het eerste seizoen heeft ingeruild voor een zwart geval met gouden knopen - is dat haar surrogaatmoeder Ruth (Elizabeth Ashley) ziek is en Nadia al tijden voor haar zorgt. ‘Ik ben zo ziek van al die dokters dat ik een dokter nodig heb,’ klaagt ze tegen haar beste vriendin Maxine.

En dan stapt ze in de metro richting downtown Manhattan, om na een kort, verwarrend ritje – niemand in de metro heeft een smartphone, er hangen posters van de musical Cats met ‘coming soon’ onder de iconische gele ogen aan de wand, en iedereen rookt - uit te stappen in het New York van 1982, het jaar waarin ze is geboren.

‘Het universum heeft eindelijk iets gevonden dat erger is dan de dood,’ zegt ze tegen Alan als ze haar weg naar 2022 weer heeft teruggevonden na een behoorlijk hallucinant verblijf in het verleden. En dan doelt Nadia niet op het tijdreizen per metro. (Waarop dan wel zullen we niet verklappen, want dit seizoen is op z’n best wanneer je zo min mogelijk voorkennis hebt. )

Omdat het eerste seizoen van Russian Doll bijna perfect was, was het de vraag of Lyonne – die dit seizoen ook de taak van showrunner, schrijver en regisseur op zich heeft genomen – die magie opnieuw kon vangen. En, eerlijk is eerlijk, zo verrassend en origineel als het eerste seizoen uit 2019, is dit niet. Al is het alleen al omdat we inmiddels wel gewend zijn aan Nadia, met haar doorrookte stem en onmogelijk grote bos rode krullen.

Maar dat neemt niet weg dat het prettig is om opnieuw in haar New York te mogen verkeren – of in dit geval in het New York van haar moeder (opnieuw gespeeld door Chloë Sevigny, die eerder te zien was in flashbacks). Daarbij is het thema – trauma dat van generatie op generatie wordt doorgegeven - ditmaal grootser en ambitieuzer dan het de eerste keer was. Dat laatste maakt het geheel wat zwaarder, en wellicht niet voor iedereen, maar het is nog steeds een meer dan waardig opvolger.