Het begint zo onschuldig als wat, met een scène die prima zou passen in een klassieke romantische komedie. We zien geliefden Nic (Daisy May Cooper uit This Country) en Alex (David Fynn) op een besneeuwd station, terwijl ze wachten op hun trein. Alex maakt nog een grapje: ik zal toch niet op het spoor vallen, haha? Dat gebeurt gelukkig niet, maar even later loopt het toch gruwelijk mis als de jas van Alex tussen de treindeuren blijft steken, en hij wordt meegesleurd met de rijdende trein. Tot zover de romantische komedie: dit is pure horror.
Er is geen lange emotionele nasleep; in de eerstvolgende scène van het zesdelige Am I Being Unreasonable? lijkt er niets aan de hand. Nic zit gewoon te ontbijten met haar vroegwijze zoontje en vertoont weinig tekenen van rouw. Nic blijkt een vrouw met geheimen: de onfortuinlijke ziel op het station was haar minnaar, in de dagelijkse realiteit zit Nic muurvast in een liefdeloos huwelijk. Als ze al kan rouwen, moet ze dat doen in absolute stilte.