De beste films van Venetië 2021 (volgens Gerhard Busch)

Bombastisch, zeker. Maar nooit minder dan betoverend en ondanks de vele verzonnen ruimtevolkeren en planeten opvallend helder verteld. Gebaseerd op de beroemde sf-roman van Frank Herbert uit 1965 en volgens regisseur Denis Villeneuve ‘Star Wars voor volwassenen’. Met dat Star Wars gedeelte van Villeneuve’s kwalificatie ben ik het wel eens, omdat de allereerste Star Wars uit 1977 flink wat ideeën uit Herberts boek stal. In Dune volgen we namelijk ook een jongeman die tegen zijn wil in het heelal moet redden en daarbij gebruik kan maken van geheimzinnige krachten. Maar of zijn film nou per se voor volwassenen is... nee, niet echt. Dune is superieur gemaakt popcornvermaak. Dus voor volwassenen én voor kinderen. En we zijn pas op de helft, want als deze film – die officieel Dune Part 1 heet – voldoende succes heeft, wordt ook het tweede deel van Herberts boek verfilmd. Van mij mag het.

vanaf 16 september in de bioscoop

Hilarisch kijkje achter de schermen bij de totstandkoming van de fictieve film Official Competition. Waarbij wordt ingezoomd op de periode waarin de hoofdrolspelers van die film (gespeeld door Antonio Banderas en Oscar Martínez) zich samen met hun regisseur (Penélope Cruz) bij haar thuis voorbereiden op hun rol. Waarbij de twee op een gegeven moment onder een gigantisch opgetakeld rotsblok belanden, omdat de regisseur spanning op hun gezichten wil zien. De film zit vol met dergelijke soms flauwe, soms juist heel venijnige momenten, en is meer satire dan simpelweg komedie. Van de Argentijnse makers Mariano Cohn en Gastón Duprat, die in 2016 in The Distinguished Citizen al de literaire wereld, en in 2018 in My Masterpiece de kunstwereld op de hak namen.

Hartverscheurende film uit Mexico over de 13-jarige Hatzín, die de restanten van zijn vermoorde vader komt ophalen in Chihuahua, de gevaarlijkste provincie van Mexico. Terwijl hij alweer in de bus op weg naar zijn grootmoeder is, ziet hij buiten iemand die op zijn al lang geleden uit zijn leven verdwenen vader lijkt. En al zegt die man dat hij zijn vader niet is, weigert Hatzin toch te vertrekken, waarop de man het jochie maar onder zijn hoede neemt. Zo klinkt het misschien nog wel sympathiek, maar La caja (letterlijk: de kist) is een keihard coming-of-age-drama, vol geweld en verloren dromen. Fantastisch gespeeld door Hatzín Navarrete, die door regisseur Lorenzo Vigas zo van straat geplukt werd. La caja is Vigas’ tweede film. Voor zijn eerste, Desde allá, won hij hier in 2015 de hoofdprijs, de Gouden Leeuw.

Tijdens ons interview vertelde regisseur Audrey Diwan dat het haar bedoeling was dat de kijkers zo in de film gezogen zouden worden dat ze het idee hadden dat wat het hoofdpersonage Anne overkwam, ook hen overkwam. Dat is zo goed gelukt, dat zelfs ik nu weet, heb gevoeld bijna, hoe het is om als jonge vrouw in het Frankrijk van de jaren zestig – toen abortus daar nog strafbaar was – illegaal abortus te laten plegen. Heel dicht op de huid gefilmd, in het bijna vierkante 1.37 formaat, zodat we ons de hele film lang – net als Anne - claustrofobisch en benauwd voelen. Fantastisch gespeeld door Anamaria Vartolomei, die hiervoor vast de acteerprijs gaat winnen, als Diwan er al niet met de Gouden Leeuw vandoor gaat. 

Het duurde even voordat Jane Campions moderne western bij mij binnenkwam. Het kostte me namelijk nogal wat moeite om hoofdrolspeler Benedict Cumberbatch serieus te nemen als stoere, macho veedrijver uit Montana. Helemaal vanwege zijn rare loopje in chaps, die billoze leren paardrijbroeken die je nog wel eens op de pride parade ziet. Maar naarmate de film vorderde overtuigde Cumberbatch steeds meer als tragische held, die naar de buitenwereld toe hard en dominant is, maar van binnen gekweld wordt door onderdrukte, homoseksuele gevoelens. En de dramatische climax van The Power of the Dog – gebaseerd op de gelijknamige roman van Thomas Savage – is even bloedstollend als aangrijpend.