Aan de telefoon gnuift Micha Hamel van de voorpret. In de openingsscène van de voorstelling Luistermutant 2021 krijgt het publiek een ultieme vraag voorgelegd. Dames en heren, zegt u het maar: u mag beslissen of de muziek van Felix Mendelssohn vandaag voor het laatst klinkt of niet. Niet dat Hamel, de dichter-schrijver en componist, zijn negentiende-eeuwse voorganger het graf in wenst. Integendeel. Maar tijdens de ‘interactieve luistergame’ die aan de keus voorafgaat, moet Mendelssohn wél zijn waarde bewijzen. Heeft hij de luisteraar van nu nog iets te zeggen? Of breder: heeft klassieke muziek nog iets te zeggen?
Van de uitkomst is Micha Hamel (50) niet bij voorbaat zeker. ‘We hebben te maken met vergrijzing, afkalvend muziekonderwijs, multiculturaliteit, een jonge generatie die geen statisch concert zoekt maar een integrale ervaring. Klassieke muziek loopt het gevaar een museumkunst te worden.’ Als onderzoeker en lector aan de Hogeschool Codarts Rotterdam dook Hamel in de kwestie. Hij schreef er zelfs een boek over: Speelruimte voor klassieke muziek in de 21ste eeuw.
In bijna 400 pagina’s buigt Hamel zich over vragen als: hoe staat klassieke muziek in de hedendaagse wereld? Welke rol spelen musici? Hoe treden ze de veranderingen tegemoet? Nadat het boek in 2016 was verschenen dacht Hamel: en nu genoeg gezeurd over wat er op de klassieke podia allemaal beter kan. ‘Toen draaide ik me om en wie zag ik zitten? Het publiek. Ik was het publiek vergeten! Sindsdien vraag ik me af: wat is publiek, wat kan publiek, wat doet publiek? Ik heb mijn aandacht verlegd van zender naar ontvanger.’
Artistiek resultaat: Luistermutant 2021, een ‘radicaal luisterlabyrint’ dat Hamel samen met regisseur Arlon Luijten heeft ontworpen. ‘We zijn ons onderzoek begonnen met het herdefiniëren van de concertzaal. We dachten: laten we die nu eens niet beschouwen als een plek waar muziek wordt gespeeld, maar als een omgeving waar je je luistervaardig heid kunt trainen, zeg maar een sport school voor het oor.’