Miriam Guttmann is een vriend van Koos

Miriam Guttmann (1994) is filmmaker en fotograaf. Haar schokkende docuserie Het zaad van Karbaat won prijzen in binnen- en buitenland.

Aangrijpend en belangrijk

Shadow Game laat zien hoe kinderen op de vlucht onze Europese grenzen proberen over te steken. Ze noemen het ‘the game’, de uiterst ironische term voor het oversteken van grenzen, die gemeengoed is geworden onder deze jonge vluchtelingen.

Dit transmediale project opent ons de ogen voor wat we liever niet willen zien: kinderen alleen op de vlucht. Ze proberen het keer op keer, worden in elkaar geslagen en teruggestuurd. Ze zijn vaak jaren onderweg, hoewel ze als politieke vluchtelingen bijna altijd het recht hebben om asiel aan te vragen.

Regisseurs Eefje Blankevoort en Els van Driel hebben de jongeren meerdere jaren gevolgd, je ziet hoe snel ze gedwongen volwassen worden. Bij het kijken naar de documentaire kreeg ik onnoemelijk veel ontzag voor de veerkracht van de jongeren. Het is ongelooflijk hoe menselijk ze blijven onder zulke onmenselijke omstandigheden.

Kortom: erg aangrijpend en belangrijk! 

bekijk de docu

Menselijk gezicht

Visuele verhalen over aids tonen vaak uitgemergelde, stervende jonge mannen; grijs, grauw en fatalistisch. Zo niet It’s a Sin!

Dit is een serie over zijn wie je bent, vriendschap en het leven samen vieren. De vrolijke wereld van de hoofdpersonages wordt bruut verstoord door het virus en de serie laat dit mooi en indringend zien, maar uiteindelijk zijn het de personages, hun durf, vriendschap en levensvreugde die het meest beklijven.

Voor mij gaf deze serie de aidsepidemie een menselijk gezicht. Omdat de personages zo mooi, bruisend en levensecht zijn, kwamen ze heel dichtbij. Anders dan in eerdere producties die ik over aids zag, kon ik me echt verplaatsen in de personages en dat maakt het naast een ijzersterke serie – met geweldige shots, muziek en montage – ook een uiterst belángrijke serie.

bekijk op NPO Plus

Chemie spat van het scherm

Het steengoede boek Normal People van Salley Rooney schreeuwde om een verfilming.

De serie houdt de lijn van het boek aan; Salley Rooney heeft ook meegeschreven aan het script. Het knappe is dat dit liefdesverhaal tussen Marianne en Connel authentiek voelt, alle clichés overstijgt en universeel is.

De personages Marianne en Connell zijn natuurgetrouw en hun dialogen realistisch. Ze weten vaak niet wat ze moeten zeggen of hoe ze zich moeten uitdrukken; dan hangt de tekst in de lucht, en dat is heel herkenbaar. Het gaat over twee zielen met verschillende achtergronden die zich vaak alleen voelen en elkaar daarin vinden, maar ook weer kwijtraken.

De chemie spat van het scherm af en de seks is intiem en geloofwaardig gedraaid door een voornamelijk vrouwelijke crew. Een prachtserie over hoe mooi, maar ook hoe moeilijk het kan zijn om intieme relaties op te bouwen.

bekijk op Prime Video

meer tips van Koos?

Download gratis de app en krijg elke dag 5 verse tips die je direct kunt kijken, luisteren of lezen. Wil je meer? Voor 1,- euro per maand krijg je toegang tot het hele archief. Word jij ook een vriend van Koos?

► Leer Koos kennen of download gelijk de app.

Poëzie van het alledaagse

Deze Iraanse film vertelt op poëtische wijze een persoonlijk verhaal over schuld en boete.

De openingsscène laat zien hoe een stel na veertien jaar uit elkaar wil gaan. De man wil voor zijn dochter liever naar het buitenland verhuizen, voor zijn vrouw is dit geen optie. Vervolgens ontvouwt zich een familiedrama dat raakt aan klasse, gender, theocratie en justitie.

De shots zijn verstild, raak en simpelweg prachtig, de vertelling is poëtisch en tegelijkertijd heel realistisch. Dit is voor mij een van de mooiste dingen die een film kan doen: poëzie maken van het alledaagse.

kijk op NPO Plus

Waarheid als slachtoffer

Deze podcast grijpt je direct; ik kon niet meer ophouden met luisteren totdat het afgelopen was.

Het verhaal van de Deventer moordzaak zal velen bekend zijn, maar de podcast De Deventer Mediazaak focust zich op het mediacircus rondóm de moordzaak. Hij legt prachtig bloot hoe sensatiebelust de media kunnen zijn en hoe de waarheid hiervan het slachtoffer wordt.

De vraag die de podcast uiteindelijk bij mij oproept is welke verantwoordelijkheid wij als mediagebruikers hierin hebben. Zijn de media zo sensatiebelust omdat wij daarom vragen, of zijn wij zo sensatiebelust omdat de media ons altijd maar sensatiezuchtige verhalen voert?

Ik vermoed dat het antwoord in het midden ligt, en dat we allemaal verantwoordelijkheid dragen voor de hetze tegen de zogenoemde 'klusjesman'. Deze klusjesman wordt tot op de dag van vandaag achtervolgd door deze zaak; jaren nadat de echte moordenaar, Ernest Louwes, is vrijgelaten.  

luister podcast