Is het wel een guilty pleasure als je het gewoon openlijk in de gedeelde woonkeuken opzet tijdens het koken? Je ne care pas, mensen: ik luister al tien seizoenen lang naar de eet-en-praat-podcast Table Manners van Britse popzangeres Jessie Ware (bekend van Say You Love Me) en haar moeder Lennie. Elke aflevering nodigt het twee quasi-kibbelende duo een bekende Britse of Amerikaanse artiest of maker bij hen thuis uit.

We krijgen te horen wat en hoe ze eten, maar het gaat vooral om de gesprekken tussen Jessie (ongelooflijk grof in de mond), Lennie (ongelooflijk Brits en joods) en praatgrage sterren als Sam Smith, de burgemeester van Londen Sadiq Khan, Mel B van de Spice Girls, Antoni Porowski van Queer Eye, Ed Sheeran, Jamie Oliver, Dawn French, enzovoorts. Mijn eigen favoriet? De Britse gay komiek Alan Carr die vertelt over zijn eigen bruiloft waar Adèle kwam zingen. Of eigenlijk alle afleveringen met Britten, die zoveel meer humor hebben dan de Amerikanen, zo lijkt het.

Het zijn vaak verrassend intieme gesprekken. Voor mij als Nederlander van Oost-Aziatische afkomst is eten een belangrijke sociale lijm, en deze podcast laat dat goed horen: juist door te praten over geheel universele dingen als wie er vroeger kookte in het gezin, je beste herinneringen aan eten, wat je laatste avondmaal zou zijn en wat er vroeger in je boterhamtrommel zat, dringen Jessie en Lennie door tot een hele andere diepere laag in het psyche van dit typisch Brits-multicultureel scala aan celebrities: ze zijn net zo als wij, houden net zo van het te vaak gemaakte ovengerecht van hun moeder, en liegen net als wij over hun nette tafelmanieren.

Als je zoals ik ook weleens regelmatig geeky televisie-recaps leest (online samenvattingen van afleveringen, veelal geschreven door fans), laat deze website dan je definitieve place-to-go zijn voor je gortige portie literaire en filosofische analyses. Cathy en Sarah (wéér een moeder-dochterduo – ik hou nu eenmaal van moeders en hun dochters) behandelen met de nodige humor allerlei series (van The Handmaid’s Tale tot Crazy Ex-Girlfriend en guilty pleasures als Riverdale) alsof het Shakespeare-toneelstukken zijn, zo aandachtig en gelaagd ontleden ze alle afleveringen.

Had ik bijvoorbeeld al dat tijdreizen en de filosofische verwijzingen in de bijna perfecte Duitse Netflix-serie Dark helemaal gesnapt zonder deze blog? Nee, is het antwoord, want je overschat mijn vermogen zelf na te denken tijdens een winderige Netflix-binge.

Dark is doordrenkt van Nietzsche’s idee van het Ewige Wiederkunft (het eeuwige wederkeren) en als je niet oplet, mis je zo verwijzingen naar Albert Camus, Keltische symboliek, Albert Einstein en de kosmologische theorie van de Big Crunch. En wist je bijvoorbeeld dat de serie een hervertelling is van de Griekse mythe van Ariadne, de vrouw die Theseus uit een doolhof hielp met een bolletje wol? Ik ook niet, mensen, maar door Metawitches wel.