Na het succes van het eerste seizoen gaat Elja Looijestijn in de podcast Achterwerk opnieuw op zoek naar de verhalen achter bijzondere brieven uit de gelijknamige gidsrubriek.
De eerste aflevering is getiteld ‘Mijn vader is een Griek’. In deze brief uit 1999 schreef de vijftienjarige Linda over de schokkende mededeling dat haar vader niet haar biologische vader is.
Op deze pagina leest u de brief, een reactie en andere brieven met hetzelfde thema. Hoe het afliep met Linda hoort u in uw podcastapp.
Vier maanden geleden is mijn leven drastisch veranderd. Ik woonde tot die tijd bij mijn moeder (mijn ouders zijn gescheiden toen ik 6 was). Op een avond toen ik terugkwam van een feest moest ik van mijn moeder bij haar op de bank komen zitten, want ze moest mij iets belangrijks vertellen. Ik had een hele goede band met mijn moeder, we gingen met elkaar om alsof we vriendinnen waren. Ze vroeg aan mij of ik er weleens over nagedacht had hoe ik aan mijn bruine ogen kom. Mijn vader heeft groene ogen en mijn moeder blauwe. Bruin is een dominante kleur, dus ik had biologisch gezien geen bruine ogen kunnen hebben. Ik dacht dat ze zou gaan vertellen dat ze mijn biologische ouders niet waren.
Dat was niet zo, zij is wel mijn biologische moeder, maar mijn vader is niet mijn biologische vader. Mijn biologische vader is een Griek die mijn moeder op vakantie had leren kennen. Ze was dronken en is met die man naar bed geweest. Toen ze thuis was bleek dat ze zwanger was. Voor ik geboren ben heeft mijn moeder aan mijn vader verteld dat hij niet de biologische vader is. Mijn vader heeft het haar vergeven. Hij is van mij gaan houden als een echte vader. Toen mijn moeder me dit vertelde heb ik haar recht in haar gezicht uitgelachen, ik kon en wilde haar niet geloven. Nadat ze het nog een paar keer had verteld dat het echt geen grapje was, stopte ik met lachen.
Ze zei tegen me dat ze blij was dat ik het zo goed opnam. Inmiddels kookte ik van woede. Ik ben naar boven gerend en heb mezelf in slaap gehuild. 's Ochtends kwam ze me een kopje thee brengen, dat heb ik even later weggegooid. Ondertussen hadden mijn oppasouders naar mijn moeder gebeld. Zij wisten ook van niets. Ze hebben mij opgehaald en sindsdien woon ik bij hen.
Ik ben zo boos en tegelijkertijd teleurgesteld in mijn moeder. Hoe kan een moeder 15 jaar lang tegen haar dochter liegen? Dat doe je toch niet? Ze weet ook echt helemaal niks van mijn biologische vader, helemaal niks. Met mijn vader heb ik nog wel contact, heel goed zelfs. Ik ga één keer in de twee weken naar hem en zijn nieuwe vrouw toe. Dan praten we veel en doen leuke dingen. Ik zou graag reacties en tips ontvangen van mensen die iets vergelijkbaars hebben meegemaakt.
Een meisje van 15
Wij kunnen ons niet voorstellen dat je zo kwaad was. Natuurlijk vinden wij het logisch dat je het jammer vond dat je moeder het zo laat vertelde, maar denk je eens in hoe zij zich heeft gevoeld en nog voelt. Zij schaamde zich natuurlijk diep dat ze in een dronken bui een kind heeft verwekt. Misschien dat ze het beter kon vertellen als je wat ouder was, zodat je het beter kon begrijpen.
Natuurlijk is het niet leuk om zoiets pas na al die jaren te horen en boos te zijn, oké, maar je hoeft toch niet meteen bij andere mensen te gaan wonen? Als je moeder en jij zo goed met elkaar omgingen laat je haar toch niet zomaar stikken?
Wees blij dat ze het je verteld heeft. Mijn (Francien) oma heeft tegen mijn moeder altijd gezegd dat haar vader dood was, als mijn moeder vroeg waarom zij zo bruin was en haar ouders niet. Ze is er pas twaalf jaar geleden achter gekomen (dat hij wél leefde) en dat mijn oma was toen al dood. Weet je wel hoe erg dat is?
Mijn moeder heeft hetzelfde gehad als jouw moeder, maar zij heeft het me wel verteld, omdat ze wist hoe erg het zou zijn als ze het niet zou doen. Jouw moeder wist dat niet! Ga eens in haar schoenen staan, zij voelt zich rot, nu helemaal, waarschijnlijk rotter dan jij. Vergeef het haar, net zoals je (niet-biologische) vader heeft gedaan. Word weer maatjes! Want jullie hebben elkaar nodig en missen elkaar vast!
Francien (14) en Pauline (12)
Hoi, ik ben Iris. Ik ben 15 jaar. Samen met mijn moeder vorm ik een eenoudergezinnetje. Het is hartstikke leuk zo met z’n tweetjes, maar ik ben toch wel nieuwsgierig naar mijn vader. Wat ik van hem weet is dat hij waarschijnlijk in Griekenland woont (hij is tenminste Grieks) en ik weet z’n naam, het adres van zijn ouderlijk huis en telefoonnummer. We hebben al meerdere malen geprobeerd mijn vader via het telefoonnummer te bereiken, maar we vallen een beetje in herhaling. Want elk keer als we bellen wordt er opgenomen en als ik mijn naam zeg, volgt er een lange stilte en wordt er opgehangen. Dit is, zoals jullie misschien al begrijpen, niet erg bevorderend voor verdere communicatie, wat wel de bedoeling is. Mijn vraag: heeft iemand van jullie een idee hoe ik in contact kan komen met mijn vader? Alsjeblieft geen Spoorloos!
Iris (15)
PS: Een brief sturen heeft ook niet zoveel zin, ik ben bang dat die onderschept wordt. Omdat de vrouw die de telefoon opneemt waarschijnlijk mijn oma is.
Ik zit ergens mee. Ik weet niet wie mijn vader is en dat vind ik heel erg. Mijn moeder wil het niet zeggen. Ze zegt dat hij in Utrecht woont en opnieuw getrouwd is maar daar heb ik niks aan. Ik wil hem zien en ontmoeten. Net als die kinderen die geadopteerd zijn en hun moeder willen zien. Maar ja!
Zijn er nog meer kinderen met zo’n probleem. Schrijf dan naar Achterwerk, je kan anoniem blijven, dus schrijf maar!!!
Annette (13 jaar)
Ik wilde graag reageren op Annette. Jouw moeder zegt tenminste nog waar je vader woont en dat hij weer getrouwd is, maar bij mij is dat helemaal niet het geval. Mijn moeder is tweemaal getrouwd en tweemaal gescheiden. Ik weet wel wie m’n tweede vader is, maar als ik bijv. vraag wat hij nu doet of waar hij woont dan doet ze net alsof ze die vraag niet gehoord heeft. En over m’n eerste vader krijg ik helemaal geen reactie op m’n vragen. Soms dan wordt ze zelfs boos als ze het woord ‘m’n vader’ hoort, alsof het een of andere boeman is. Die drang die jij nu hebt om je vader te ontmoeten heb ik ook (al heel lang zelfs). Ik zou alleen niet weten op wat voor manier je er achter kan komen. Heel vaak vraag ik me ook af waarom hij zelf nooit meer iets van zich laat horen. We zijn tenslotte zijn eigen kinderen nietwaar!
Naam en adres bekend
Tot grote verbazing en groot plezier raakte mijn moeder zwanger van mij. Het was niet bedoeld, niet gepland, maar mijn moeder was hier erg blij mee. Zo niet mijn vader: hij liet weten dat hij verder nooit iets met ons te maken wilde hebben. Mijn moeder vond dat geen enkel probleem, dacht dat ze het alleen wel aankon en heeft dat bewezen ook. Inmiddels ben ik 16 jaar.
Begrijp me goed: ik ben een heel gelukkig meisje met een toffe moeder, te gekke vrienden en een leuke familie. Ik ben alleen nogal nieuwsgierig naar mijn vader. Wie van jullie zit/zat in dezelfde situatie en wat hebben jullie gedaan? Kan ik het maken om hem op te zoeken en kan ik er dan tegen als hij de deur dichtsmijt?
Een meisje van 16
Toen ik je brief las, leek het net alsof ik die zelf geschreven had. Ik ben 15 jaar en heb toen ik 11 was een brief geschreven naar mijn vader. Toen hij daar niet op reageerde, heb ik er nog een geschreven. Weer geen reactie. Ik verwachtte er veel te veel van. Ik dacht nog dat m’n vader en ik samen leuke dingen zouden gaan doen zoals andere kinderen met hun vader deden. Ik ging denken dat hij mij niet wilde zien omdat ik waardeloos was.
Daar ben ik nu gelukkig overheen. Ongeveer een jaar geleden zijn mijn moeder en ik naar het Fiom gegaan. Dat is een instantie die mensen helpt bij het vinden van en contact krijgen met hun ouders. Ook de brieven van het Fiom heeft m’n vader totaal genegeerd. Dat is best een harde klap in je gezicht. Zelfs een duidelijk nee is beter; dan weet je tenminste dat hij ermee bezig is geweest en niet de brief regelrecht in de prullenbak heeft gesmeten.
Je moet er goed rekening mee houden dat het waarschijnlijk niet zo zal gaan als jij dat graag zou willen en je moet vooral je gevoel voor eigenwaarde behouden. In de brieven die ik op m’n 11de geschreven had, schreef ik wat ik allemaal kon. Ik prees mezelf als het ware aan. Dat heb ik het afgelopen jaar niet nog een keer gedaan. Ik had hem graag een keer ontmoet maar ik heb geweigerd om daarvoor op m’n knieën te gaan.
Fleur (15), Utrecht
Soms vraag ik me af of ik broertjes of zusjes heb. Ik snap dat dat waarschijnlijk heel vreemd klinkt, alsof ik geen vertrouwen heb in mijn ouders, maar daar heeft het niets mee te ma- ken. Ik zal het wel uitleggen: Ik ben een donorkind (velen zal dit waarschijnlijk niets zeggen, maar er zullen er ook veel zijn die nu precies snappen waar ik het over heb). Dit houdt in dat mijn moeder 20 jaar geleden naar het ziekenhuis is gegaan en daar is bevrucht met gedoneerd sperma (dit is een versimpelde versie, het is wel een stukje ingewikkelder dan dat, maar daar gaat het niet om). De donor die het sperma gedoneerd heeft waarmee ik ben verwekt is een anonieme donor, wat dus inhoudt dat ik geen idee heb wie hij is. Persoonlijk heb ik daar geen moeite mee, in mijn ogen is hij mijn vader niet, en zal hij dat ook nooit zijn, maar ik weet dat dit voor sommige anderen heel anders ligt. Soms ben ik natuurlijk wel nieuwsgierig Dan vraag ik me af wat voor man hij is en of er nog meer kinderen met zijn zaad zijn verwekt. Dat zou ik dan eigenlijk weer willen weten.
Het concept 'geen vader hebben' is voor een aantal vrienden echt niet te begrijpen. Ik weet dat er ook genoeg donorkinderen zijn die wel vader hebben (al dan niet biologisch, dat maakt volgens mij niet uit).
Mensen snappen vaak niet dat ik eigenlijk niet eens wil weten wie mijn donor is, en ik wil eigenlijk wel eens weten of ik nou echt de enige ben die er zo over denkt. Mijn vraag dus: zijn er nog andere donorkinderen die wel eens wat van anderen willen horen?
Anouk, 19
Veel mensen hebben hun opa verloren. Ongetwijfeld zijn er personen die hem, net als ik, niet hebben gekend. Hier zit ik heel erg mee. Het is natuurlijk áltijd verschrikkelijk. Maar de mensen die hem wél gekend hebben, hebben een mooie herinnering aan hun opa. Maar ik heb geen herinnering aan hem: alleen een plaatje, en dat is niet genoeg. Soms denk ik: ik wil met hem praten, ik wil weten over hoe hij was, ik wil hem kennen. Dan word ik heel verdrietig omdat ik weet dat dat niet kan. Ik zal hem nooit zien en dat vind ik een verdrietig idee omdat ik het zó graag wil! En dat is zo’n rotgevoel!
Ik vind het een rotgevoel dat twee van mijn opa’s niet eens weten dat ik besta! En dat zullen ze nooit weten! Dat is zo’n rotgevoel dat ik bijna moet huilen als ik dit opschrijf of er aan denk. Ik vind het wel een fijn idee dat mijn overgrootvader wel wist dat ik besta. Toch had ik ze allemaal het liefst zelf gezien.
Dorien (10)
De zevendelige serie Achterwerk is vanaf dinsdag 27 februari te beluisteren in de podcastapps. Wekelijks verschijnt een nieuwe aflevering.