Achtwerk-aflevering: Verkeerd lichaam

Er wordt in Achterwerk altijd veel gepraat over dingen die iedereen al wel bekend zijn. Maar nog nooit heb ik iets zien staan (het kan ook zijn dat ik het niet lang genoeg heb gelezen) over een onderwerp dat eigenlijk heel belangrijk is.

Je zou denken dat waar je mee geboren wordt gewoon je geslacht is, Dat is een jongetje, dat is een meisje. Maar bij sommigen gaat het wel eens mis voor de geboorte, Misschien komt het verhaal je bekend voor? Nou ik vind het hartstikke vervelend, al dat gedoe. Al die vragen đie je krijgt. ‘Maar... je bent toch een meisje?’ ‘Waarom draag je nooit een rokje?’ ‘Sorry hoor, ik vind je echt té jongensachtig doen.’ ‘Ben je nou een jongen of een meisje?’

En dan die kinderen die het weer beter moeten weten. ‘Dat is een zij.’ Nou, ik kan je zeggen, zelfs toen ik een badpak aanhad, geloofden ze me nog niet. En ik neem ook niet meer de moeite om het te zeggen. Want zo voel ik me niet, dus waarom zou ik dan zeggen dat ik eigenlijk een meisje ben? Waarvoor is dat nodig? Alles waar sommige mensen tegenwoordig op sorteren is dat wat tussen je benen zit. En dan maar zeggen: ‘Het gaat om het innerlijk.’ Maar wel moeilijk doen over dat soort dingen, Aan de andere kant snap ik het wel, mensen zijn het niet gewend. Maar denk a.u.b. even na voordat je er zo’n lompe opmerking over maakt. Ik wil jullie erbij stil laten staan hoe vervelend het is om in een verkeerd lichaam te zitten. Stel je voor: jij zit in het verkeerde lichaam. Dan wil je toch ook begrepen worden? Dan kan je toch ook niet gewoon leven met het lichaam dat je hebt? Open je ogen, man. Kijk verder dan dat eeuwige in hokjes plaatsen. Wanneer ben je nou écht jongen of écht meisje?

Een meisje dat een jongen had moeten zijn

Beste jongen die een meisjeslichaam heeft (‘Verkeerd lichaam’, #3). Ik heb hetzelfde als jij, maar dan andersom: ik ben lichamelijk een jongen en geestelijk een meisje. Je schrijft om mensen te laten beseffen wat een invloed ze eigenlijk kunnen uitoefenen met de kleinste zinnetjes, en dat ze er niet altijd vanuit moeten gaan dat alles hetzelfde en gewoon is. Dat ben ik met je eens; als iemand tegen mij vent of kerel zegt, doet dat me al enorm zeer. Des te meer omdat ik dan niet kan zeggen hoe het werkelijk zit. Mensen verwachten altijd iets van me als jongen, dat ik mannelijk ben, gek word ik ervan. Maar als ik zo je brief lees lijk jij ermee om te kunnen gaan en wel te kunnen zeggen hoe het zit. En dat vind ik zo bewonderenswaardig aan je brief. Het lijkt wel (en misschien is dat ook zo!) alsof je het zelf altijd al accepteerde. Nu accepteer je het in ieder geval en dat vind ik echt knap van je. Nu vraag ik me vooral af: hoe leef je verder?

Ik ben geleidelijk aan vlakker geworden, ben mijn vrienden bijna allemaal kwijtgeraakt. Ik heb geen nieuwe contacten. Mijn gezin wordt gek van me omdat ik me alleen maar afzet tegen hen: als ik niet de kans krijg om gelukkig te worden, dan zij ook niet!

Ook kan ik niks meer met volle overtuiging doen. Ik vind er de kracht niet meer voor, want wat voor een toekomst heb ik nou? Ik zal nooit kinderen krijgen (ik val op jongens, ik weet niet of jij ook op hetzelfde geslacht valt). Ik zal daardoor nooit andere ouders ontmoeten, niet in die sociale kring komen van scholen, uitjes, en noem maar op. Een partner is voor mij ook niet weggelegd, want ik val wel op mannen maar niet op homo’s. Ik voel me ook geen homo, ik ben gewoon een heteromeisje. Maar die heteromannen zullen natuurlijk nooit op mij vallen. En het belangrijkste natuurlijk: mensen zullen me nooit nemen zoals ik echt ben. Ik heb lang nagedacht over een oplossing een manier om ermee te leven maar het enige dat ik kan bedenken is mijn geest bevrijden van dit lichaam... Hoewel ik daar veel mensen verdriet mee doe, is er niks logischer. Waar zie jij nog hoop? Ik zie het niet.

Mensen die dit probleem niet hebben: besef alsjeblieft goed dat je zomaar met je vriendje of vriendinnetje over straat kan lopen en gezien kan worden zoals je bent, want zo normaal is dat niet. Voor mij is het onmogelijk en het zal ook nooit mogelijk worden.

Een meisje met een jongenslichaam
PS Niemand weet hier iets van.

Lief meisje, of beter gezegd jongen. Inmiddels heb ik me erbij neergelegd dat ik nu eenmaal borsten en een vagina heb. Maar toen ik net naar de middelbare school ging werd ik altijd voor manwijf uitgemaakt, omdat ik heel kort haar had, wijde kleding droeg en er alles aan deed om die vervelend groeiende bulten te bedekken

Barbies heb ik wel gehad, maar autootjes en Lego, dat was pas leuk. En wat dacht je van bomen klimmen, politietje spelen, oorlogje in het bos? En nu ik ouder ben, houd ik van voetbal, boksen en val ook op meisjes. lk heb dan ook meer vrienden dan vriendinnen.

Wat mij trouwens vaak opvalt: als er in de media aandacht wordt besteed aan genderdysforie (in een verkeerd lichaam geboren zijn), gaat het 9 van de 10 keer over een jongen die een meisje wil zijn, nooit andersom, Maar er zijn wel degelijk genoeg meisjes die zich meer jongen voelen, of gewoon stoere meiden zijn. Ik weet natuurlijk niet hoe oud je bent, maar als je 18 bent zou je eventueel een operatie kunnen ondergaan. Als je er helemaal zeker van bent dat je dat wilt natuurlijk. Wat ik bedoel te zeggen is, dat als je je echt een jongen voelt, je dat ook qua lichaam kan worden. Maar er zijn ook genoeg meisjes die lesbienne of biseksueel zijn. En genoeg meisjes die ook gewoon heel erg op een jongen lijken qua kapsel, kledingstijl, hobby's, enzovoort.

Meisje van 19

Lief meisje dat een jongen had moeten zijn. Mijn vader had hetzelfde. Die is nu omgebouwd tot een vrouw en ook heel gelukkig. Ik ben het gewend en ook in de klas word ik er niet mee gepest. Ik denk dat het vaker voorkomt dan mensen soms denken. Je kunt er over praten met je ouders en als die het begrijpen kun je vragen of dat ook kan, dat ombouwen.

Daphne (11)

Ik ben Vincent en ik ben heel gelukkig dat ik een jongen ben. Maar ik ben ook vaak in mijn gedachten en gedrag en in mijn kleding een meisje. Ik heb daar best moeite mee en vind het niet makkelijk bespreekbaar met mijn vriendjes. Ik voel me vaak net zo veel jongen als meisje. Ik wil niks aan mijn lijf laten doen, maar ik wil gewoon leven zoals ik ben. Dus een jongen die gewoon ook als meisje kan doen en zo. En kleden, want dat doe ik ook (soms zelfs een jurkje of rokje). Mijn twee beste vrienden vinden het helemaal oké, een van de twee is trouwens een meisje en zij en hij vinden me top. Ik wil graag weten of er meer kinderen zijn zoals ik en met ze praten. Ik voel me soms best eenzaam in mijn lijf. Meisjes en jongens die zich ook zo voelen, daar wil ik heel graag mee praten.

Vincent, 11 jaar