Aan tafel bij The Sopranos

Vlak voordat jullie de eerste aflevering zouden opnemen, ging de wereld op slot.

Schirripa: ‘Ik wilde het op dat moment niet meer doen. Wie is er nou geïnteresseerd in een tv-serie als de wereld in elkaar dondert? Ik voelde me somber, zat opgesloten in m’n appartement in Manhattan. Maar mensen op sociale media vroegen steeds weer waar de podcast bleef. Ze bleken de serie massaal te bekijken tijdens de lockdown. Toen zijn we er via Zoom aan begonnen, wat niet ideaal is. In het begin praatten we veel door elkaar heen, ik vooral door Michael.’

Imperioli: ‘Je zit niet in dezelfde kamer, er is wat vertraging en we hadden het allebei nooit eerder gedaan. We zijn er eigenlijk gewoon ingedoken en de fans moedigden ons steeds aan om door te gaan.’

Schirripa: ‘Vanaf de vierde of vijfde aflevering hadden we het volgens mij te pakken. En het lijkt erop dat we luisteraars anderhalf uur lang weten te boeien.’

Dat zijn best lange afleveringen.

Schirripa: ‘We hebben een kleine enquête gedaan om te vragen of de afleveringen korter moesten, maar de mensen willen het zo. Zeker als we gasten hebben. We proberen de luisteraar met de podcast het gevoel te geven alsof ie is aangeschoven tijdens een van onze lunches, terwijl we over vroeger praten.’

Jullie kondigden de podcast aan voordat David Chase ervan wist, de bedenker van The Sopranos.

Imperioli: ‘Klopt. Gelukkig vond hij het een goed idee en luistert hij graag. Binnenkort komt hij een keer meepraten. Volgens mij is hij blij dat twee mensen die zelf in de serie zaten met een podcast komen.’

Jullie bespreken elke week één aflevering. Hoe is het om de serie opnieuw te zien?

Schirripa: ‘Het is bitterzoet. Veel mensen zijn niet meer onder ons, zoals natuurlijk Jim [James Gandolfini, red.]. Verder realiseer ik me nu pas hoe goed en grappig het is.’

Imperioli: ‘Het is nog beter dan ik dacht. Op elk niveau: het script, het acteren, het is zo goed. En inderdaad: ook bitterzoet vanwege de collega’s die overleden zijn.’

Wat was het voor werkplek?

Schirripa: ‘Alsof je iedere dag met je vrienden doorbracht. Dat gebeurt niet vaak. Aan een televisieserie werken verschilt niet zo veel van een gemiddelde baan: je gaat naar de set, bent vriendelijk tegen je collega’s en gaat weer naar huis. Maar dit was anders. Once in a lifetime.’

Hoe was de eerste dag op de set?

Imperioli: ‘Mijn eerste dag was de pilot. Het was natuurlijk Christopher Moltisanti’s baan om Tony Soprano rond te rijden, maar aangezien ik ben opgegroeid in New York had ik geen rijbewijs, ik kon helemaal niet autorijden. Ik redeneerde: het is voor tv, het is geen echt verkeer en ze zullen de straten afzetten, dus ik zal er wel mee wegkomen. Helaas bleek het niet zo makkelijk. Ze lieten me achteruitrijden op een stoep met aan weerskanten bomen, terwijl overal figuranten liepen en ik ondertussen met Tony moest praten. Nadat ik dit een paar keer oké had gedaan, vroegen ze of ik het nog één keer wilde doen, maar dan twee keer zo hard en twee keer zo snel. Toen heb ik de wagen tegen een boom gereden. Het was een flinke botsing, de achterkant van de auto was beschadigd en de airbags waren geactiveerd. Ik schaamde me rot en was bang dat ze me zouden ontslaan. Er hing een zeer oncomfortabele stilte, tot Jim keihard begon te lachen. Ik kende hem nog niet, dus ik wist niet wat ik van hem moest verwachten, maar vanaf dat moment waren we vrienden.’

Schirripa: ‘Mijn eerste scène was met Tony, Silvio, Paulie en Big Pussy, de sterren van de serie. Ik was niet nerveus, meer bezorgd. Als ik het niet goed had gedaan, had je Bobby nooit meer gezien. Ik was in eerste instantie voor één aflevering aangenomen, maar het was geweldig. Toen die scène was opgenomen, hoorde ik erbij.’

Het einde van The Sopranos is nog steeds een van de meest besproken seriefinales uit de moderne televisiegeschiedenis. Wat denken jullie: leeft Tony nog?

Schirripa: ‘Ik denk dat Tony Soprano leeft en in New Jersey woont.’

Imperioli: Ik ben al een paar keer van gedachten veranderd. Eerst dacht ik dat hij dood was, maar laatst hoorde ik David weer zeggen dat je naar dat nummer moet luisteren waarin ze zingen dat er nooit een einde aan de film komt, dat die altijd maar doorgaat [‘Don’t Stop Believin’’ van Journey, red.]. Dit zou betekenen dat Tony nog leeft, maar op dit moment denk ik: what you see, is what you get. Er wordt nergens gezegd of hij leeft of niet, het verhaal eindigt gewoon.’