Na zo’n zestien jaar houdt Angela Merkel het eind september voor gezien als bondskanselier. Een hele generatie Duitsers groeide met haar op. Hoe kijken zij naar Merkel, haar politieke nalatenschap en de toekomst van het land? Sophie Derkzen, presentator van Bureau Buitenland, onderzoekt deze vragen samen met collega-journalist Edwin Koopman in de zesdelige podcastserie Generatie Merkel.
Wat heb je zelf met Duitsland en Angela Merkel?
Derkzen: ‘In 2002, op mijn achttiende, ging ik als kamermeisje aan de slag in een kasteelhotel in Beieren, met dweil en in dirndl. Na het werk zag ik Merkel voortdurend voorbijkomen op televisie. Ze was net fractievoorzitter van de machtige CDU/CSU-fractie, was een bedeesde verschijning en werd flink onderschat. Als vrouw en domineesdochter uit Oost-Duitsland in een door West-Duitse mannen gedomineerde partij was Merkel bovendien een atypisch figuur. Niemand bevroedde wat haar potentieel was. Na Beieren ben ik Duitsland blijven opzoeken. In de zomer van 2013 werkte ik als gastredacteur bij weekblad Die Zeit. Merkel was op de toppen van haar macht en won de verkiezingen op haar sloffen. In 2015 kwam ik terecht op de politieke afdeling van de Nederlandse ambassade in Berlijn, als tijdelijk uitstapje van mijn journalistieke bestaan. Vanuit die positie maakte ik de migratiecrisis van vrij dichtbij mee, want Duitsland en Nederland overlegden er regelmatig over. Bij de laatste Bondsdagverkiezingen van 2017 zag ik hoe Alternative für Deutschland de grootste oppositiepartij werd. En hoe Duitsland onder Merkel steeds verder verdeeld raakte.’
Wat vinden jonge Duitsers van Merkel?
‘Het is lastig om te generaliseren, want we spreken voor de podcast een hele diverse groep en daar willen we graag recht aan doen. Maar een jonge journalist van Die Zeit verwoordt het mooi: het lijkt wel of de jongere generatie Duitsers een soort heimelijk liefde voor Merkel voelt. Ook als ze het politiek gezien niet met haar eens zijn, voelen jongeren zich toch op een bepaalde manier met haar verbonden omdat Merkel er altijd was gedurende hun politiek bewuste leven. Veel van de mensen die we spreken noemen “Wir schaffen das” als het moment dat zij politiek gezien het meest associëren met Merkel. Maar dat moment verdeelt hen ook. Voor sommigen was het een moment van hoop, waarop Duitsland een keer aan de goede kant van de geschiedenis kon staan, terwijl het voor anderen juist aanleiding was kritisch naar Merkel te kijken. En ook dat laatste om verschillende redenen: bijvoorbeeld omdat ze onaangenaam verrast waren door het warme welkom van Merkel aan migranten, of juist omdat Merkel het asielbeleid veel restrictiever maakte na de aanrandingen in de Keulse oudjaarsnacht van 2015 en er geen Europese oplossing werd gevonden voor het migrantenbeleid.’