Hoor je op Tasmanië gruwelijk gekrijs in de nacht, dan heb je geluk: er zijn duivels in de buurt.
Een duivelse geboorte begint klein. Een stuk of twintig ondermaatse gepelde garnalen verlaat het geboortekanaal en klautert zo snel mogelijk naar een van de vier tepels in de buidel van moeder duivel. De zestien laatkomers hebben de grootste pech van hun leven en verhongeren.
Er is veel te vertellen over de Tasmaanse duivel, bijvoorbeeld dat van duivel naar duivel overlopende kankercellen de soort bijna de kop hebben gekost. En dat deze beestjes bijzonder agressief en lawaaiig zijn als ze weer eens vechten om een stinkend karkas. Maar we houden het kort. Kijk even naar het 'liefdesleven', de vroege jeugd en de bijna-ondergang van de Tasmaanse duivel.