Raar woord, uil. Raar beest ook. Met z'n grote ogen die meer naar voren gericht zijn dan bij alle andere vogels kan hij ook in de schemering uitstekend zien waar een onvoorzichtig stukje vlees te halen valt. Maar hoezo die cirkels om zijn ogen, die schotelantennes van veren? Daarmee kan hij licht toch niet concentreren? Nee, inderdaad. Die zijn er om mee te horen. Ze versterken het geluid en leiden het naar de oren, die vlak achter de ogen liggen. Zelf maakt een vliegende uil totaal geen geluid, dankzij speciale veren.
Geen uil hoort beter dan de laplanduil, een imposant beest dat het hoge noorden onveilig maakt voor kleine knaagdieren, zelfs als die onder een halve meter sneeuw zitten. Van het imposante uiterlijk blijft verrassend weinig over als je z'n veren weglaat, maar dat terzijde. Snak je naar meer verrassende feiten over uilen, dan moet je bij deze pagina van de Vogelbescherming zijn. Kijk eerst naar de trefzekere jachttechniek van de laplanduil. En probeer je maar liever niet in te leven in zijn prooi.