Dopesick: indrukwekkende miniserie toont de vele gezichten van de verwoestende opiatenepidemie

Het gruwelijke verhaal van de verwoestende opiatencrisis in de Verenigde Staten kreeg de afgelopen jaren steeds meer aandacht in literatuur en popcultuur.  Zo waren er in de afgelopen jaren onder meer boeken (Het pijnstillerimperium van Patrick Radden Keefe), documentaires (All the Beauty and the Bloodshed) en dramaseries (recent nog de Netflixserie Painkiller).  

Vreemd is die toegenomen aandacht niet, want de opiatenepidemie kostte inmiddels honderdduizenden Amerikanen het leven. Vooral de rol van de puissant rijke Sackler-familie ligt daarbij onder het vergrootglas. Hun bedrijf Purdue Pharma bracht in de jaren negentig Oxycontin op de markt, een pijnstiller die extreem effectief zou zijn in de pijnbestrijding. Maar wat het bedrijf er destijds niet bij vermeldde, is dat de pijnstiller óók extreem verslavend was, waarna miljoenen Amerikanen ernstig verslaafd raakten.

Hoewel er dus steeds meer aandacht komt voor de gevolgen van de opiatencrisis, werden die gevolgen nergens zo invoelbaar gemaakt als in het boek Dopesick: Dealers, Doctors and the Drug Company That Addicted America van onderzoeksjournalist Beth Macy. Daarin zoomt Macy vooral in op een arme gemeenschap in de Appalachen-regio, waar veel voormalige mijnwerkers wonen, en de economische omstandigheden bar en boos zijn. Het blijkt de ideale omgeving om OxyContin aan de man te brengen. 

Van Macy’s boek verscheen in 2021 een minstens zo geslaagde verfilming met Dopesick, een achtdelige dramaserie over de vele gezichten van de opiatencrisis. We zien een jonge mijnwerker (de geweldige Kaitlyn Dever) die verslaafd raakt aan OxyContin, en een goedbedoelende huisarts (Michael Keaton, ook geweldig), die talloze patiënten onbedoeld verslaafd maakt aan de pijnstiller. Maar in de serie zien we ook meer kwaadaardige personages, zoals een marketingjongen (Will Poulter) die het medicijn moet verkopen aan artsen, of Richard Sackler (Michael Stuhlbarg), die vooral bezig is met zijn eigen financiële gewin. 

Zowel het boek van Macy als de serie bieden daarbij een hartverscheurend inkijkje in de verwoesting die OxyContin gaandeweg aanrichtte in talloze levens. En hoewel het beeld uiteindelijk behoorlijk pessimistisch is, besluit Macy haar boek tóch met een hoopvolle boodschap. ‘Als we de schuld voortaan afschuiven op de farmaceutische industrie, politieke hoofdrolspelers en lobbyisten, kunnen we eindelijk empathie kweken voor de slachtoffers. Als je een ziekte wil behandelen die niet eenvoudig te genezen is, moet je beginnen om die ziekte te behandelen met hoop.’

Het is knap dat Macy – die ook meewerkte aan de serie - nog enige hoop houdt op verbetering, want na het lezen van haar boek en het zien van de serie, kun je haast niet anders dan concluderen dat de opiatencrisis toch vooral een tragedie zonder einde is.