Forum

Brieven kunnen worden geredigeerd c.q. ingekort. Over (niet-)plaatsing wordt niet gecorrespondeerd.

Het stukje over de documentaire Chuck Berry (VPRO Gids #20, p. 90, ‘Berry en z’n ding-a-ling’) zou prima in een NCRV-gids passen van pakweg vijftig jaar geleden. Erg makkelijk om deze man nu nog een trap na te geven. Temeer omdat hij z'n hele carrière is tegengewerkt en uitgebuit door, precies, dezelfde soort elitaire profiteurs en moraalridders.

ROTH

Ik wil graag Nicolaas Veul en Tim den Besten complimenteren met hun programma 100 dagen voor de klas. Als beginnende docenten trappen ze in iedere denkbare valkuil, maar dat is prima. Ze laten in elk geval zien dat lesgeven op een middelbare school bepaald geen sinecure is. Wel heb ik me er erg over verbaasd dat ze in geen enkele aflevering iets doen met de zwarte opbergtas voor smartphones die naast het digibord hangt. Daarin kunnen de leerlingen hun mobieltjes opbergen gedurende de les. Nu moeten Tim en Nicolaas leerlingen voortdurend aansporen om hun mobieltje weg te doen, wat veel tijd kost en tot ergernis en negatieve energie leidt. Waarom zeggen de jongens aan het begin van de les niet dat iedereen zijn of haar mobieltje in de opbergtas moet stoppen? Dat kost maar een paar minuten en dan ben je van een hoop gezeik af. Vreemd dat de meer ervaren docenten en mentoren de jongens hier niet op hebben geattendeerd. Of zou dit zo'n school zijn waar leerlingen en ouders feitelijk de dienst uitmaken in samenspraak met de directie, en waar docenten moeten opzitten en pootjes geven? Zou zomaar kunnen.

EGBERT HESLINGA (DOCENT GESCHIEDENIS), GRONINGEN

Max Dendermonde schreef al in 1954 zijn bekendste boek, De wereld gaat aan vlijt ten onder, waarin hard gewerkt wordt aan de maakbaarheid van een gelukkige mensheid, terwijl de luierende hoofdpersoon dat – meestal – vanzelf al is (VPRO Gids #20, p. 34, ‘Niks mis met niksen’). Zeer de moeite waard, en afgezien van wat onbelangrijke details zou het gisteren geschreven kunnen zijn. Vooral lang-zaam lezen!

MARISKA JANSEN, HARLINGEN

Wat is het toch moeilijk om over een virus te praten. Sam van der Zee ( ‘Forum’ #21) stelt dat een virus niet kan denken en plannen, maar zegt zelf dat een virus ‘gebruikmaakt’ en ‘op zoek gaat’. Er is niet ‘een virus’, er zijn allemaal losse bolletjes die door de lucht zweven en al dan niet in andermans neus terechtkomen. Ik zou er echter niet te veel een punt van maken, de persconferenties van Rutte gaan met correct taalgebruik veel langer duren.

FRANS VAN GALEN, AMSTERDAM

Men neme een A4’tje als populatie van Nederland. Teken af: een vierkant van vier bij vier millimeter. En u begrijpt: niemand meer de deur uit. Geen maatregelen specifiek voor de risicogroep, dat is immers stigmatiserend. Geen eigen verantwoordelijkheid. Full stop voor everybody. De gangbare pers doet het tegenovergestelde van wat Jurgen Tiekstra beschrijft (VPRO Gids #20, p. 66, ‘Ziektebeeld’). Die roept voortdurend dat het allemaal erger is. Meisjes van twintig zijn bang. En dit geluid is taboe.

RUDOLF HULSHOF

Zo’n veertig jaar gelden wandelde ik op de heide en op het fietspad kwamen twee dames mij voorbij. Ik ving een flard op van het gesprek: ‘Dat spierwitte hondje van haar, je weet wel, Blacky.’ Ik dacht: dat hoor ik nooit van mijn leven meer en schreef het op. Nu lees ik in VPRO Gids #19 op p. 50 (’Je was nog zo klein’) een fotobijschrift: ‘Kess en haar hondje Blacky.’ Het hondje op de foto is spierwit.

O.L.E. JONGMANS , WATERINGEN