Forum

Brieven kunnen worden geredigeerd c.q. ingekort. Over (niet-)plaatsing wordt niet gecorrespondeerd.

Dank voor de twee mooie artikelen over niksen en lanterfanten (VPRO Gids #20, p. 32/34, ‘Het nut van niksen’/‘Niks mis met niksdoen’). Ik moest daarbij denken aan een prachtig boekje van Joost Roelofsz waarin hij de zeven hoofdzonden heeft getekend. Zeven auteurs hebben er iets bij geschreven en Remco Campert geeft bij luiheid haarfijn aan dat luieren altijd een reactie is op de omgeving (de andere hoofdzonden komen vanuit het eigen ego). Luiheid is dus ook eigenlijk geen hoofdzonde! En laten we wel wezen: luieren en niksen zijn werkwoorden, evenals zitten, kijken en slapen.

JAN GROEN, BOIJL

Ach ja, Dylan (VPRO Gids #21, p. 10-25). Parasiteerde als teenage nobody in the Village op de gastvrijheid van gevestigde folkies als Dave en Terri Van Ronk. Om diezelfde folkscene later, toen het hem zo uitkwam, te schofferen met ‘folk music is a bunch of fat people’. Samen met notoire sidekick Bob Neuwirth maakte Dylan er een gewoonte van om muzikanten als Phil Ochs en Eric Andersen, die hij destijds als rechtstreekse concurrenten voor de folktroon zag, verbaal met de grond gelijk te maken. ‘Ochs, you should be arrested for defamation of character, calling yourself a songwriter.’ Dylan jatte van alles en iedereen als het hem zo uitkwam, maar nog het meeste van Woody Guthrie, van wie hij dictie, drawl, pose en gitaarspel schaamteloos kopieerde. Totdat hij elektrisch ging. Toen schudde Bob tekstuele vondsten als 'hoestende verwarmingsbuizen' en 'huilende elektriciteit' uit zijn mouw, waar iedereen niets en wel iets mee kon. Briljant. Ik heb Dylan ooit eens live mogen meemaken, omdat je hem toch minimaal één keer in je leven in the flesh gezien moest hebben. Dat was in Ahoy en het was ergens voor in dit millennium. Een optreden zo routineus, oorverdovend hard en ronduit slecht dat al na een kwartier hele hordes zich een weg naar de uitgang begonnen te banen: Dylan, daar kon je blijkbaar maar beter bij uit de buurt blijven. Van dat laatste was ook iemand als Townes Van Zandt doordrongen. De Texaanse singer-songwriter extraordinaire ging meerdere aanzoeken van His Bobness om samen songs te schrijven wijselijk uit de weg. Dichter bij Van Zandt dan een paar groteske livecovers van Townes' klassieker ‘Pancho and Lefty’ is Dylan nooit gekomen. Van Zandt besefte maar al te goed dat wanneer je Dylan in je gedachtewereld toelaat jij daar alleen maar slechter van wordt, terwijl hij er veel beter van wordt. Schofferen doet The Hobo from Hibbing zo nu en dan nog per post. Dat ondervond in het recente verleden de Zweedse Academie aan den lijve: een Nobelprijsje voor Literatuur komen ophalen? Geen tijd.

KEES VAN DE WIEL, EINDHOVEN

In het artikel over Robert Jan Stips (VPRO Gids #21, p. 66, ‘Stips, stipser, stipst’) gaat het onder meer over het Holland Pop Festival dat in 1970 plaatsvond in Kralingen. Over het Nederland van 1970 wordt opgemerkt: ‘(…) een land dat nog altijd van de oorlog aan het herstellen was.’ Wat een onzinnige opmerking! De revolutionaire sixties waren al achter de rug en in 1970 was ons land allang een zeer welvarend land waarin vrijwel iedereen een auto, tv, ijskast en wasmachine had. De periode van de wederopbouw loopt ongeveer tot 1958, zeker niet tot 1970.

H.C. QUIST, KOOG AAN DE ZAAN

Leerzaam en leuk stukje van Daan Schneider over Robert Jan Stips & Co. 'She Was Naked' staat echter niet op de eerste Supersisterelpee uit 1970, maar verscheen datzelfde jaar als single.

JEROEN TENKINK, AALTEN