Kijken met Samira Jadir

‘Veel programma’s zijn geannuleerd, series worden door de coronacrisis momenteel niet meer geproduceerd. Dat was wel even spannend tijdens de ramadan. Hier in Marokko is het namelijk traditie dat je tijdens het vasten een serie volgt. Gelukkig kon één serie wel doorgaan: Salamat abu al banat. Deze serie sloeg ondanks de controversiële thema’s goed aan. Het gaat over een conservatieve man en zijn drie dochters, die allemaal een eigen leven hebben waar hij niets van af weet. Zo wordt een van de dochter verkracht en het is in Marokko taboe om dit te bespreken. Het is best bijzonder dat een dergelijke serie tijdens de ramadan populair werd. Veel mensen vonden het goed dat controversiële onderwerpen werden aangekaart.’

‘Vooral onder jongeren zijn Engels- of Franstalige series populair. Ook is de vrouwentalkshow Sabahiyat erg populair. De talkshow gaat nooit over serieuze onderwerpen. Het neigt naar een decadente talkshow, geen weerspiegeling van de samenleving. Het is een droomwereld, mensen kijken het graag omdat het een ontsnapping aan de realiteit is. Door armoede en een gebrek aan kansen is zo’n leven maar voor weinig Marokkanen weggelegd. Dat is ook waarom het trouwprogramma Lalla Laaroussa zo goed bekeken wordt. In deze show strijden koppels om een appartement en hun droombruiloft. Ook hier draait het om pracht en praal. Verder kijken jongeren maar weinig naar staatstelevisie of het nieuws.’

‘In Nederland is “het nieuws” bedoeld om mensen te informeren, een vorm van kennisoverdracht. In Marokko bestaat het nieuws uit aankondigingen. Dat is waarom mensen het overslaan. Daarnaast denk ik dat het te maken heeft met vertrouwen, de bevolking heeft hier minder vertrouwen in de overheid. Zelf vond ik de censuur op staatstelevisie heel opvallend. Ik keek eens een film die ik al eerder had gezien, toen viel het mij op dat een gay koppel helemaal uit de film was gehaald, alsof ze geen bestaansrecht hebben. Dat raakte me echt, ik heb ook niet meer naar die zender gekeken.’