Cecile Elffers
Siona Houthuys (1989) woont in Antwerpen. Zij is podcastmaker en lid van het Vlaamse audiocollectief Schik (Bob, El Tarangu, Laura H.). Wat vindt ze van het media-aanbod in België?
Waar luisterde u als kind naar?
‘Klassieke muziek. Klara, toen nog Radio 3, stond altijd op. Ik ben opgegroeid met Mozart, Beethoven en Dvorák. Ik voelde me daardoor wel een buitenbeentje onder mijn leeftijdsgenoten, zelfs The Beatles kende ik niet. Maar ook nu luister ik nog graag naar Klara, ik heb dat nodig. In de wagen of thuis, liefst ’s morgens.’
Wat vindt u van het Belgische radio-aanbod?
‘Radio 1 is wel goed, Touché vind ik geweldig: een traag interviewprogramma met diepgang dat over het leven gaat, over zingeving. Op de Belgische radio hoor je meestal interviews of muziek, er zijn weinig radiodocumentaires. Als die er wel waren zou ik de radio veel vaker opzetten’.
En qua podcasts?
‘Op het gebied van narratieve podcasts, mijn favoriete genre, is er helaas weinig in België. Daarvoor kijk ik echt naar Amerika en naar Nederland. Jullie investeren en experimenteren veel meer, er is meer lef in vorm en in onderwerpen. Making an Opera van Stef Visjager vond ik heel leuk. En De man en de maan van Saar Slegers. Zo goed gemaakt, echt kwaliteit.’
En wat vindt u van de Belgische televisie?
‘Die vind ik wel heel goed, ik ben echt trots op het aanbod op de publieke zenders. Er zijn hier een paar geniale productiehuizen: De Mensen, De Chinezen, Panenka. Ik keek graag Kinderen van de kolonie, een serie op Canvas rond de nabestaanden van onze geschiedenis. Het is duiding, maar via heel menselijke interviews en erg mooi gefilmd. Laatst zag ik de ontroerende documentaire Mijn naam is Lidewij. Wat wij met Schik graag in onze podcasts stoppen, heeft die regisseur, Lidewij Nuitten, in filmvorm gegoten. Ongelooflijk mooi.’
