Door mijn hoofd schoten alle mogelijke betekenissen, tot het balletje eindelijk in het juiste vakje rolde. Althans, dat viel nog te bezien, want toen ik eindelijk zover was dat ik geen gereserveerde oesters meer voor me zag, oesters met de armen over elkaar, de lippen stijf samengeknepen, oesters kortom waar je niet even gezellig een praatje mee zou maken, maar oesters waar een vlaggetje in was geprikt waarop geschreven stond ‘gereserveerd’, moest ik nog accepteren dat het mogelijk was oesters te reserveren. Ik wilde het liefst de visboer meenemen in al mijn gedachten over oesters en hun gereserveerdheid als natuurlijke staat, waardoor het a priori niet mogelijk zou zijn een oester te reserveren, omdat de oester zichzelf gereserveerd houdt.
Zin
‘De oesters zijn gereserveerd.’ Het duurde even, het duurde voor de visboer misschien wel heel erg lang voordat de juiste betekenis van deze zin tot mij was doorgedrongen.