Boekentips

Na zijn meesterlijke walvisvaartthriller Het Noordwater (2017) voert Ian McGuire ons in De weigeraar (Cargo) opnieuw mee naar schemerduisteruithoeken van de negentiende eeuw. Naar Manchester anno 1867 dit keer, waar, nadat drie leden van het geheime genootschap van Ierse onafhankelijkheidsstrijders de Fenian Broederschap zijn opgehangen wegens het doden van een politieagent, twee beschadigde mannen tegenover elkaar komen te staan. Aan de ene kant de geradicaliseerde ex-soldaat uit de Amerikaanse Burgeroorlog Stephen Doyle, aan de andere de na een (huwelijks)tragedie en alcoholische excessen in Britse dienst terechtgekomen diender James O’Connell. Een strijd die, wanneer O’Connells Amerikaanse neefje Michael Sullivan erbij betrokken raakt, gruwelijk persoonlijk wordt. Resultaat: een bikkelharde, bloederig lyrische detective noir met psychologisch fascinerende antagonisten en een adembenemend slotakkoord.

DIRK-JAN ARENSMAN

Je zou Laten we er het beste van hopen (Ambo|Anthos) een irritant navelstaarderig boek kunnen vinden, en grootse literatuur is het ook al niet. Toch is dit autobiografische verhaal over liefde en dood moeilijk weg te leggen. Carolina is met baby Ivan, die veel huilt en de halve nacht aan de borst hangt, chagrijnig naar de logeerkamer vertrokken. Wanneer ze om half zeven geradbraakt opstaat, ligt haar vriend Aksel, een kerngezonde dertiger, dood in bed. Heen en weer springend in de tijd vertelt Carolina Setterwall over hun relatie, die mooi maar ook moeizaam was, en hoe zij wordt verteerd door schuldgevoel omdat ze die baby min of meer heeft afgedwongen. Een ongefilterd en eerlijk egodocument over rouw.

KATJA DE BRUIN

In 2017 verhuisde Harry Pearson, sportjournalist bij The Guardian, naar Gent om in Vlaanderen de wielerklassiekers van het voorseizoen bij te wonen. Hij reist per spoor naar grote en kleine koersen die er tussen half februari en begin april onder bedroevende weersomstandigheden worden verreden. In Stoempers van de kasseien (Karakter) verhaalt hij hun geschiedenis en beschrijft de Vlaamse wielercultuur, belichaamd door de mythische flandrien die eindeloos kon afzien, met een geschiedenis van armoede, ontberingen, ontvoogding en heel veel bier. Ook Pearson lust ze graag, spreekt alleen Engels maar praat desondanks onderweg met jan en alleman, bewandelt al associërend vele zijpaden en blijft zich als ongeneeslijk liefhebber van de koers verbazen over wat hardfietsen in Vlaanderen teweegbrengt.

MAARTEN VAN BRACHT