Boekentips

‘Aan je bureau leg ik mijn handen op het toetsenbord,’ lezen we halverwege Tussen ons (Signatuur), het debuut-voor-volwassenen van Iers YA-auteur Sarah Crossan, als fraai beeld van rouwgekte. ‘/laat mijn vingers over de letters gaan./Het liefst zou ik je met mijn mond beroeren,/om nog iets van jou te proeven.’ Aan het woord is advocaat Ana, de ‘je’ is haar eveneens gehuwde cliënt/minnaar Connor Mooney, die na drie jaar clandestiene liefde plotseling is overleden. Terwijl Ana als zelfbenoemd executeur-testamentair licht creepy binnendringt in het leven van weduwe Rebecca, lezen we over de vervoering en frustratie van de affaire (zij wilde meer, hij twee walletjes), de verwarrende ravage die die achterliet. Een psychodrama-in-verzen dat leest als een thriller, inclusief schokeffectontknoping.

DIRK-JAN ARENSMAN

Toen Alastair Bonnett aankondigde een boek over eilanden te gaan schrijven en daartoe naar onder andere de archipel Tonga in de Stille Oceaan af te zullen reizen, verklaarde zijn dochter hem voor gek. De Britse hoogleraar sociale geografie voert in De magie van eilanden (Fontaine Uitgevers) uiteenlopende verklaringen voor de aantrekkingskracht van eilanden, ‘die afgegrensde oorden van escapisme, genot en vrees’. Ze worden – er zijn meer veel soorten dan gedacht – door Bonnett bekwaam onderverdeeld, exemplarisch bezocht en beschreven in termen van opkomst en ondergang. Ze verdwijnen nu in hoog tempo. Waarom worden dan ondanks de stijgende zeespiegel toch steeds meer kunstmatige eilanden aangelegd? Dreigend slotakkoord vormen de drijvende afvaleilanden in de Stillle Oceaan. 

MAARTEN VAN BRACHT

Colombia was pre-corona bezig aan een opmars als toeristische bestemming, maar de Pacífico, waar Het teefje (Meridiaan uitgevers) van Pilar Quintana zich afspeelt, heeft van deze ontwikkeling nog weinig gemerkt. Hier woont, ingeklemd tussen de kust en het regenwoud, Damaris met haar echtgenoot Rogelio. Kinderen hebben ze tot hun verdriet nooit gekregen, dus als Damaris de kans krijgt een pasgeboren puppy te adopteren overstelpt ze het hondje met liefde en aandacht. Dat klinkt vertederend, maar het venijn van deze kleine maar indringende roman zit in de staart. Regenwoudromantiek is op deze verlaten klif ver te zoeken, het leven van Damaris is vooral een aaneenschakeling van zoemende muggen, klamme hitte en blaffende honden. Tot gekwordens toe.

KATJA DE BRUIN