Zij vindt het eng. Ik zet het geluid heel zacht, zodat je het gegrom en gezucht van de zombies niet kunt horen. Als ze binnenkomt, zet ik de tv snel uit. Ikzelf ben na negen seizoenen wel gewend aan de lopende lijken en kijk van geen slachtpartij meer op.
The Walking Dead
Seizoen tien van The Walking Dead staat sinds kort op Netflix. Soms, als mijn dochter aan de andere kant van het huis is, kijk ik stiekem.
Ik schaam me ervoor dat ik dit kijk, in plaats van dat ik iets leuks met haar doe: vier-op-een-rij spelen, taarten bakken of desnoods samen een kerstfilm kijken. Maar soms ben ik zo moe en dan wil ik niet praten maar gewoon liggen en naar mijn helden kijken die ik al jarenlang volg, en die ook moe zijn, maar blijven vechten. Zij moeten het opnemen tegen de zombies, of tegen vijandige clans die nog erger zijn dan de wandelende lijken.
Het is niet echt uit te leggen, waarom je soms moe bent van ogenschijnlijk niets. Dat een maaltijd bereiden net zo voelt als het moeten meedoen aan een veldslag zonder hoop. Op dat soort dagen kijk ik naar mijn helden die al jarenlang overleven in een vreselijke wereld.
The Walking Dead wordt door miljoenen mensen bekeken. Ik vermoed dat miljoenen kijkers zich graag met de hoofdpersonen identificeren. Misschien lijken die mensen wel op mij.
Ik zou ook een film kunnen kijken over iemand die het niet kan opbrengen om op te staan, zich te douchen, aan te kleden, brood te smeren. Maar in zo iemand wil ik me natuurlijk niet herkennen.
Daarom kijk ik naar mijn strijders, die gewapend met speren en kruisbogen eropuit trekken om hun gemeenschap te beschermen. Als ik dan de tv uitzet en me aankleed, kan ik beter geloven dat dit ook een heldendaad is.