Forum

Brieven kunnen worden geredigeerd c.q. ingekort. Over (niet-)plaatsing wordt niet gecorrespondeerd.

In het artikel ‘Een wrak met toekomst’ (VPRO Gids #21, p. 16) zegt theatermaakster Fadua El Akchaoui leuke en rake dingen over zichzelf. Ik las het met plezier. Als ze praat over haar eigen ongemak of angst om na het donker de straten op te gaan, geloof ik dat. Maar ik heb dat niet. Ook nooit gehad. Dus ze spreekt niet namens mij als ze zegt: ‘Dit is een universeel gevoel. (…) overal in de wereld ervaren alle vrouwen dit.’ En ik denk dat er meer vrouwen zijn die dit gevoel van onveiligheid niet hebben. Dus ik vind deze woorden echt te groot en te generiek.

ANNA VOGEL, ROTTERDAM 

Ben erg blij met dit programma, al is het nog wel een beetje te druk: het decor, al die bewegingen, van de ene ruimte naar de andere. Waar dan wel weer veel rust in zit, is het interview met de schrijver. Mag van mij iets korter. Waarom een schrijver een verhaal moet maken aan de hand van een verhaal begrijp ik niet goed. Dat kan toch beter op basis van een zin of een afbeelding?

K.T. VAN OMMEN

In zijn column in VPRO Gids #21 uit Hugo Blom zijn ergernis over de terugkeer van Loeki de Leeuw in de reclame (p. 7, ‘Opleuken’). Ten onrechte heeft hij het daarbij over ‘Loekie’ met een ‘e’ aan het einde. Dit lijkt een detail, maar voor mij is dit niet onbelangrijk. Ik zal dit toelichten. Bijna veertig jaar gelden besloten mijn vrouw en ik een van onze dochters de roepnaam Loekie te geven. Toen zij de leeftijd kreeg waarop kinderen gepest gaan worden, werd zij regelmatig voor Loeki de Leeuw uitgemaakt. Wij troostten haar dan met de mededeling dat de Loeki van de reclame geen ‘e’ aan het einde heeft en haar naam wel. Erg overtuigend was dat natuurlijk niet. Dat bleek later ook wel, want toen onze dochter het huis verliet om te gaan studeren is zij zich meteen Louise gaan noemen. Wellicht is dit nog een extra reden om de terugkeer van Loeki de Leeuw te heroverwegen.

JOEP REMMEN, BILTHOVEN

In VPRO Gids #22 wordt uitgebreid aandacht besteed aan het verschijnsel conspiritualiteit (p. 28, ‘Radicale zonnegroet’). Alsof we te maken hebben met een nieuw verschijnsel, het is zo oud als de mensheid. Met deze term wordt het samensmelten van allerlei sekten, newagefilosofieën en yogascholen met complotdenkers aangeduid. Wat hen verbindt is een sterke behoefte aan een vrije, zuivere wereld waarin het eigen gevoel belangrijker is dan wetenschappelijk onderzoek. Ze vertrouwen meer op fictie dan op feiten. Maar, zo vraag ik mij af, wat is het verschil tussen deze spirituele stromingen en de erkende godsdiensten? Die bieden de mensheid toch ook een allesbepalend geloof aan? Een geloof in een andere en betere wereld, met het hiernamaals op de koop toe. Elke erkende religie is immers ooit begonnen als sekte. Daarom zou je kunnen stellen dat alle grote wereldgodsdiensten niets anders zijn dan succesvolle sekten. Wat complotdenkers ook met orthodoxe gelovigen verbindt is de zwaai naar rechts, naar een extreemrechts gedachtegoed en een antidemocratische ethos. God en complot, het is één natte pot.

LOU BEEREN, GRONINGEN

Voor hun nieuwe Nederlandse vertaling van Karl Mays Winnetou hebben Josephine Rijnaarts en Elly Schippers hevige discussies gevoerd over de te hanteren terminologie, met name wat betreft 'Rote' en 'Weiße' (VPRO Gids #22, p. 37, ‘Winetou leeft’). 'Roodhuiden' werd 'indianen', maar voor de tegenhanger kozen zij voor het vrij onbekende 'withuiden'. Wat had meer voor de hand gelegen dan de term 'bleekgezichten', die je bijvoorbeeld aantreft in de populaire Arendsoog-serie van J. Nowee? Maar dan wel zonder het kinderlijke taaltje uit die boeken, want dat kan echt niet meer.

HANS HOES, HENGELO