De keerzijde van de medailles

Het was geen liefde op het eerste gezicht toen Alida van Daalen als achtjarig meisje een kogel in haar hand had. ‘Ik vond het maar een raar ding en snapte niet wat ik er precies mee aan moest.’ Als dochter van Jacqueline Goormachtigh, tienvoudig Nederlands kampioen discuswerpen, erfde Van Daalen echter haar talent voor het werpen. Al snel begon ze wedstrijden te winnen met haar moeder als trainer en coach aan haar zijde. Naast haar olympische droom heeft Van Daalen nog een duidelijke ambitie: heel Nederland laten zien wat een prachtige sporten discuswerpen en kogelstoten zijn. ‘Discuswerpen lijkt een beetje op ballet. Dat zit hem in de beweging. Het is sierlijk, technisch maar het komt ook op kracht aan. Die combinatie, dat vind ik supermooi.’

Ook wil Alida van Daalen een boegbeeld zijn voor mensen met de pigmentziekte vitiligo. Zij heeft die aandoening zelf, wat betekent dat ze de zon niet goed verdraagt en witte plekken op haar huid krijgt. Toen ze als jong meisje in Suriname woonde, liep ze bijna dagelijks tweedegraadsbrandwonden op. Daarom verhuisde het gezin terug naar Nederland. ‘Ik was in Suriname heel erg bruin geworden en daar staken die vlekken tegen af. Ik raakte mijn zelfvertrouwen kwijt. Kon er ook niet goed over praten. Op school werd ik gepest. Dan noemden ze me koe bijvoorbeeld. Of oma, omdat ik grijze haren kreeg door het pigmentverlies.’

Het sporten zorgde ervoor dat Van Daalen zichzelf leerde accepteren. In het begin vond ze het nog lastig om in korte broek te lopen, maar inmiddels toont ze haar blote benen zonder gêne aan de hele wereld. ‘Nu wil ik een voorbeeld zijn binnen de sport. Wie weet hebben anderen er ook wat aan’.

Tot 2016 was Harrie Lavreysen een zeer getalenteerde BMX’er, maar door heftige valpartijen en schouderoperaties moest hij die sport opgeven. Zijn benen bleken ook zeer geschikt voor het baanwielrennen. Hij is inmiddels de snelste sprinter ter wereld en werd verschillende keren Europees en wereldkampioen. Met zijn kwetsbare schouders is hij nog altijd voorzichtig: iedere nacht bindt Lavreysen zijn polsen vast aan een speciaal broekje, waarmee hij voorkomt dat zijn schouders ’s nachts uit de kom gaan. Een klein offer voor een groter doel.

Nyls Korstanje groeide op in de Verenigde Staten en zijn zwemtalent viel al snel op. Dat is niet niks in Amerika zwemland. Op zijn elfde werd hij al de nieuwe Pieter van den Hoogenband genoemd – door Pieter van den Hoogenband zelf. Hij studeert en traint aan de North Carolina State University, maar moest door de coronacrisis het afgelopen jaar noodgedwongen in Eindhoven trainen. Dat werd een goed jaar. Nyls Korstanje plaatste zich voor de Olympische Spelen op de honderd meter vlinderslag en hij zwemt de mixed 4x100 wisselestafette, waarop hij eerder dit jaar op het EK een zilveren medaille won.

Roos Zwetsloot is hockeykakker en skatemeisje. Jarenlang combineert ze beide sporten op hoog niveau. Tot haar zestiende, wanneer ze in de rust van een hockeywedstrijd ervandoor gaat om naar het NK skaten te gaan. Ze wordt derde. Zwetsloot kiest definitief voor het skateboard en alle seinen staan op groen voor een glansrijke carrière. Maar dan raakt ze geblesseerd. Een truc die ze met haar ogen dicht kan, eindigt in een gescheurde kruisband. Zwetsloot revalideert zich suf en komt sterker terug dan ooit. Inmiddels is ze geplaatst voor de Spelen. En nu hopen dat de knie het houdt…

Sanna Veerman is een natuurtalent en een keiharde werker. Op haar twaalfde staat ze al 32 uur per week in de turnhal. Bij de junioren wint Veerman alles wat los en vast zit, maar de overstap naar de senioren valt haar zwaar. Ze krijg te maken met blessures en bezwijkt op belangrijke momenten onder de mentale druk. En dan staat ze op het WK als reserve ineens de brug schoon te maken voor haar ploeggenoten. Veerman neemt een begeleider in de arm om mentaal sterker te worden. Ook is ze zo dapper om zich uit te spreken over het misbruik in de turnsport. Zelf heeft ze geen negatieve ervaringen, maar ze kent de verhalen wel. Ondanks de tegenslagen blijft de Volendamse gewoon doorgaan.

Simeon Catharina houdt ervan om met zijn vrienden op stap te gaan en de koelkast van zijn ouders leeg te eten. Als hij net begint met judo is de motivatie soms ook ver te zoeken. ‘In het begin zat ik vaker voor straf aan de kant omdat ik van alles aan het uitvreten was, maar langzamerhand kwam er toch een soort talent in mij naar boven.’ Sinds hij op sportcentrum Papendal woont, realiseert Catharina zich dat hij volledig gefocust moet zijn om de top te halen. Want dat wil hij. Zijn vader had als Curaçaose judoka ooit de Olympische Spelen van Moskou in het vizier, maar door de boycot ging dat niet door. Nu probeert Catharina de droom van zijn vader waar te maken.

Op haar zestiende was Zoë Sedney al sneller dan Dafne Schippers op dezelfde leeftijd. ‘Op zich wel vet,’ zegt ze daarover. Verder blijft Sedney broodnuchter. ‘Sommige atleten pieken eerder, anderen later. Of ik ooit zo goed kan worden als Dafne? Misschien wel, maar misschien ook niet.’ Voor Sedney was 2019 een pechjaar. Ze kreeg een conflict met haar trainer en raakte geblesseerd. Het kwam haar dan ook helemaal niet slecht uit dat de Olympische Spelen een jaar zijn uitgesteld. Dat gaf haar extra de tijd om sterker en sneller te worden.